Vandaag hebben Carina en Bjorn alles waar ze jaren geleden voor hadden getekend. Een compleet en harmonieus gezin met 3 guitige en spontane kinderen. Al verliep de weg naar dat gezinsgeluk een tikkeltje anders dan bij de meesten, voornamelijk via adoptie.
Binnenstebuiten gekeerd
Carina (39): “Dat we kinderen wilden, wisten we snel. Alleen lukte het niet om natuurlijk zwanger te raken en we wilden niet in de mallemolen van fertiliteitsbehandelingen stappen. We verlangden niet per se naar een kindje ‘van ons’, dus zijn we in 2008 voor adoptie gegaan.”
Bjorn (39): “Je begint met een voorbereidingscursus en dat is meteen … een slechtnieuwsshow. Ze maken je duidelijk dat adoptiekindjes vaak een problematische achtergrond hebben en je hoort tal van verhalen van hoe het mis kan gaan. Daarna volgt een diepgaand sociaal onderzoek waarin je binnenstebuiten gekeerd wordt. En dan moet het moeilijkste nog komen: het wachten.”
Verrassing
Bjorn: “In het voorjaar van 2011 kregen we het verlossende nieuws: in Zuid-Afrika wachtte een kindje. Enkele weken na het telefoontje stonden we in Kaapstad voor Simon. Een emotioneel moment, de 1ste keer dat je ouder wordt. Maar het was tegelijk heel bruusk, want als je zwanger bent, groeit alles, letterlijk en figuurlijk. Wij kregen één telefoontje en even later stonden we met een baby van 8 maanden in de armen.”
Carina: “Alles voelde heel natuurlijk aan. En omdat Simon als baby bij ons kwam, hebben we bijna alles meegemaakt wat je met een eigen kindje doorloopt. We hebben vrijwel meteen een 2de adoptieaanvraag ingediend, want we wisten dat het een paar jaar zou duren. Tot we in 2012 de verrassing van ons leven kregen. Plots was ik zwanger!”
Bjorn: “We konden het aanvankelijk niet geloven, maar uiteraard was onze dochter Martha (nu 5 jaar) zó gewenst.”
Kleine fan
Carina: “De 2de adoptieprocedure is al die tijd gewoon blijven doorlopen. En ook Simon en Martha keken uit naar een broertje of zusje en werden ongeduldig. Je hele leven én dat van 2 andere kleine wezens draait weer om onzekerheid en wachten.”
Bjorn: “Maar eind maart 2018, 7 jaar na onze 2de aanvraag, konden we eindelijk Sara in onze armen sluiten. Net zoals bij Simon verstuurden we aankomstkaartjes in plaats van geboortekaartjes. Daarop stond wel dat we de eerste 2 maanden liever geen bezoek kregen. Als je een kind adopteert, moet je wennen aan elkaar.”
Carina: “Dat kind wordt uit z’n leefwereld gehaald en het concept ‘mama en papa’ kent het meestal niet. Bij Simon was dat minder nodig, maar bij Sara hadden we meer werk om het onderscheid duidelijk te maken tussen haar gezinskring en andere mensen.”
Bjorn: “De komst van Sara verliep prima. Je mag niet vergeten dat wíj de adoptieaanvraag hadden ingediend. Wíj wilden een 3de kindje. Maar eigenlijk weet je niet of het zal klikken met de andere kindjes en hadden we ergens wel wat schrik dat het evenwicht zou worden verstoord. Maar die angst bleek onterecht. Simon en Martha zijn superblij met hun kleine zusje. En Sara staat vaak als een enthousiaste fan haar grote broer en zus op te wachten. Wij hebben geluk, beseffen we. Een factor die gewoon meezit.”
