Katia’s leven veranderde compleet toen ze multiple sclerose (MS) kreeg. Plots moest ze zich aanpassen aan een leven waarin ze een beroep moet doen op anderen bij alle dagelijkse handelingen.
Diagnose was zware klap
“Ik ging verschillende keren naar de dokter, omdat mijn been sleepte. Telkens werd ik naar huis gestuurd zonder oplossing. Tot ik in het ziekenhuis de diagnose kreeg van MS. Dat was een klap in mijn gezicht”, herinnert Katia zich.
“Bovendien ging ik op korte tijd enorm achteruit. Ik kon al snel niet meer lopen. Intussen kan ik zo goed als niets meer. Ik ben bedlegerig, en dat is geen keuze. En daar heb ik het moeilijk mee.”
Familie is er waar ze kan
“MS is een rotziekte. Niet alleen de pijn maakt het lastig, maar het feit dat ik niets meer zelf kan. Ik ben mijn zelfstandigheid volledig kwijt. Als je vraagt wat ik morgen wil veranderen, zeg ik: laat me gewoon weer kunnen rechtzitten.”
“Mijn verzorgenden zijn er écht voor mij. Ik koester de band met hen”
Katia is volledig afhankelijk van hulp. Haar vader komt elke dag langs, helpt in het huishouden en zorgt voor gezelschap. “Ik probeer er te zijn voor mijn dochter waar ik kan”, zegt hij. Ook haar stiefzoon staat haar zoveel mogelijk bij.
Thuiszorg: praktische én emotionele hulp
Maar haar mantelzorgers kunnen de zorg niet alleen dragen. Daarom komen er elke dag een thuisverpleegkundige en gezinshulp van i-mens langs.
“Hulp vragen ligt eigenlijk niet in mijn aard, maar mijn de thuishulp die ik krijg maakt een groot verschil. Mijn verzorgenden Maité en Nadine zijn echt 2 schatten. Ze helpen met de boodschappen, wassen en strijken, maken het eten klaar …”, vertelt Katia.
“Hun steun gaat trouwens veel verder dan de letterlijke thuishulp. Ze zijn er écht voor mij. Ze luisteren, zorgen voor afleiding en sleuren me door moeilijke momenten. Maïté zingt vaak. Doet ze dat eens niet, dan roep ik meteen: ‘het is zo stil aan de overkant!’. Ik koester de band met hen.”