Een kritische noot, een optimistische boodschap of een duidelijke stelling. Paul Callewaert, algemeen secretaris van ons ziekenfonds, werpt een blik op onze samenleving en brengt je graag zijn visie. Brengt corona ons dichter bij elkaar? “De coronacrisis drijft ons fysiek uiteen, maar toch zijn we sterker dan ooit verbonden. Mensen zijn van nature solidair. Als de nood het hoogst is, zijn we er voor elkaar.”
De vrouw met de boodschappentas haast zich huiswaarts. De postbode vult de bussen. De vuilnisman verzamelt de zakken. De politieagente tuurt rond. De jogger puft voorbij. Verder zijn de straten stil en de pleintjes verlaten.
Plots ziet de wereld er anders uit.
Het lijkt alsof ze de pauzeknop heeft ingeduwd. Schijn bedriegt. Achter gesloten deuren raast het leven in al zijn hevigheid door. Professionele zorgverleners, vrijwilligers en mantelzorgers riskeren hun leven terwijl ze voor anderen zorgen. Boeren, fabrieksarbeiders en winkelmedewerkers houden onze magen gevuld. Ouders schipperen tussen thuiswerk en kinderzorg. Leerkrachten vinden creatieve manieren om hun kennis en kunde te delen.
Mijn ziekenfondscollega’s doen hun uiterste best om onze dienstverlening voort te zetten én om onze kwetsbare leden nog beter te bereiken. Ik ben hen een voor een dankbaar. Om 20 uur klap ik steevast mee op mijn balkon. Voor alle zorgmedewerkers, vanzelfsprekend. Maar ook voor ieder van ons die zich elke dag onvermoeibaar inzet voor een ander.
Plots komt corona wel heel dichtbij.
Dichterbij dan ik eerst besefte. Dichter bij mijn eigen familie dan ik voor mogelijk hield. Terwijl ik dit schrijf, bereikt de coronacrisis stilaan een triest hoogtepunt. Terwijl jij dit leest, ligt die piek hopelijk achter ons.
Onze gezondheidszorg voert een ongeziene en niet aflatende strijd tegen corona. Toch zijn er te veel dodelijke slachtoffers gevallen, zijn er te veel mensen besmet. Mijn gedachten gaan naar hun dierbaren. Ik hoop dat jij en je omgeving gezond zijn en blijven.
Plots is er een golf van solidariteit.
Ze overspoelt ons allemaal. Ik zie ze in alle burgers die de veiligheidsvoorschriften van de overheid opvolgen. Die mondmaskers naaien. Die boodschappen doen voor een buur. Al die acties geven me hoop. Fysiek houden we afstand, maar we staan dichter bij elkaar dan ooit.
Ook op grote schaal zie ik solidariteit: onze sociale zekerheid is springlevend en broodnodig. We moeten ze blijven koesteren en voeden, dat maakte deze crisis wel duidelijk. Want in deze onwezenlijke en verwarrende tijden is er één zekerheid: wij zorgen voor elkaar.