Om je voor altijd met iemand verbonden te voelen, hoef je niet per se een bloedband te hebben. Ook als je door het lot werd samengebracht, kan er een unieke band bestaan. Dat is zo bij Matthijs (20) en zijn pleegbroer Seppe (12).
Matthijs (20): “Het is alsof Seppe er altijd geweest is”
“Mijn broer Seppe kwam bij ons net voor hij 2 jaar was. Ik was toen 9 jaar en enig kind. Ik was superblij, want ik wilde heel graag een broer of zus.”
“Alleen kwam Seppe uit een erg moeilijke situatie, dus de aanpassing verliep minder vlot dan ik in gedachten had. Hij was nogal afstandelijk en liet zich niet makkelijk knuffelen. Toch was het voor mij hoofdzakelijk leuk dat ik er een broertje bij had.”
Ik zie hem graag, ook als het botst
“Je woont onder hetzelfde dak, dus je groeit naar elkaar toe. Het ene moment wat makkelijker dan het andere. Maar dat is toch in elk gezin zo? Intussen is Seppe een tiener – ja, zeg maar puber” (lacht).
“En ik studeer verder en ben steeds vaker weg van huis. Deze zomervakantie was ik de eerste 3 weken constant op pad. Dan is er nog het grote leeftijdsverschil. Dat alles maakt dat het nu soms minder vlot loopt tussen ons. Het botst al eens, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn broer minder graag zie.”
Tijd voor ons 2
“Ik merk wel dat hij me wat mist. Al zal hij dat niet toegeven. Dat is niet stoer genoeg (knipoogt). Maar ik ben er minder om samen leuke dingen te doen. Buiten spelen, een uitstapje ...”
”We plannen binnenkort een dagje pretpark. Daar kijken we allebei naar uit. Als ik thuis ben, probeer ik tijd te maken voor ons 2. Ik ga hem halen na school, als hij ergens heen moet, breng ik hem met de auto …”
Ruimte geven
“Als Seppe het lastig heeft, trekt hij naar zijn kamer. Dan moet je hem met rust laten. Al heb ik het moeilijk als iemand wegloopt van een vervelende situatie, toch geef ik hem die ruimte. Ik weet dat hij terugkomt als hij weer rustig is. Dat doe je voor iemand van wie je houdt, niet?”
“Als hij met iets zit, komt hij niet zelf naar me toe. Maar als ik er hem naar vraag, vertelt hij wat er scheelt. Dan gaat hij mee in het gesprek en luistert hij naar mijn raad.”
Deel van ons gezin
“Seppe is gewoon mijn broer. Ik noem hem nooit mijn pleegbroer, dat klopt niet. Het is een gevoel. Het lijkt alsof hij er altijd geweest is. Hij is een deel van ons gezin, we hebben een band als broers.”
“We kunnen ook ruziën als broers hoor (lacht). Maar we maken het altijd goed. Een van beiden zegt sorry en dan pakken we elkaar vast, ook al is Seppe niet zo’n knuffelaar.”
“Ik noem hem nooit mijn pleegbroer, dat klopt niet”
Seppe (12): “We zijn als botsende magneten”
Seppe is al 11 jaar deel van het gezin van mama Martine, papa Ivan en broer Matthijs. “Ik was heel klein toen ik bij hen kwam. In het begin was ik blijkbaar heel verlegen. Maar na een tijd werd ik het wel gewoon. Ook het feit dat ik een broer had.”
“Ik weet dat we heel vaak samen voetbalden. Vandaag zijn Matthijs en ik iets minder 2 handen op 1 buik. Hij zit vaak bij vrienden, is vaak weg. En hij doet soms heel ambetant!”
Samen dingen doen
“Wat tof is? Hij leerde me vettig eten. Hamburgers en zo. (lacht) En als we samen dingen doen, is dat heel plezant. Dan zijn we vrienden. Daarbuiten soms iets minder. We grommen weleens op elkaar. Ik noem ons botsende magneten: we trekken naar elkaar, maar het kan tegelijkertijd botsen.”
“En Matthijs moet me met rust laten als ik lastig ben. Maar hij doet dat. Meestal. Ik ga dan in mijn kamer of buiten afkoelen. Mijn broer zie ik nadien en er is niets veranderd tussen ons.”
(Seppe is een schuilnaam)