Om je voor altijd met iemand verbonden te voelen, hoef je niet per se een bloedband te hebben. Ook als je door het lot werd samengebracht, kan er een unieke band bestaan. Dat is zo bij vrijwilligster Joannita (71) en weduwe Marcella (90).
Joannita (71): “Ik laat Marcella niet in de steek”
Al 6 jaar gaat Joannita als vrijwilliger wekelijks op bezoek bij de alleenstaande Marcella. Uit die bezoekjes is een hechte vriendschap ontstaan. “Als je zo lang bij iemand over de vloer komt, kan het niet anders of je krijgt een intense band met elkaar”, vertelt Joannita.
“Ik ben vrijwilliger bij i-mens en ik ga elke woensdagnamiddag een uurtje of 2 langs bij Marcella. Dan babbelen wij met een koffietje en een koekje over van alles. Zij vertelt graag over haar jeugd of over de dingen die haar bezighouden, en ze toont me foto’s van vroeger.”
Samen goed lachen
“Behalve mij ziet ze niet zoveel mensen. Die eenzaamheid bij bejaarden is echt schrijnend. Voor haar leeftijd is Marcella trouwens goed bij de pinken. Ik weet veel van haar en zij weet veel van mij. En we kunnen samen goed lachen, da’s ook zo belangrijk.”
“Tot vorig jaar kon ze nog mee naar buiten, als ik haar een arm gaf. Dan deden we in de zomer weleens een terrasje. Maar toen kwam de coronacrisis en intussen heeft ze zoveel problemen met haar benen dat ze niet meer goed kan stappen.”
Stukje van mijn familie
De 1ste keren dat ik bij Marcella kwam was het voor ons allebei een beetje aftasten natuurlijk. In het begin verliepen onze gesprekken wat stroever. We waren vreemden voor elkaar en een vertrouwensband bouw je geleidelijk op. Maar nu zie ik haar als een stukje van mijn familie. Het is alsof ik bij een lievelingstante op bezoek ga.”
“Ik moet mijn vrijwilligerswerk nu wel stopzetten, omdat we van de regering slechts een paar uur ter beschikking krijgen. Ik zit aan mijn limiet, maar dat betekent niet dat ik Marcella in de steek zal laten. Integendeel. Ik zal ook in de toekomst zeker tijd vrijmaken om even bij haar binnen te springen. Dat heb ik haar beloofd en zij weet dat ik mij altijd aan mijn beloften houd.”
Marcella (90): “Als Joke hier is, voel ik me beter”
Als kinderloze weduwe brengt Marcella veel tijd in haar eentje door. Daarom zijn de bezoekjes van Joannita voor haar goud waard. “Ik kijk er altijd heel erg naar uit als ze komt. Telkens als ze langsgeweest is, voel ik mij een beetje beter”, zegt Marcella, die Joannita liefdevol ‘Joke’ noemt.
“Ik kijk er altijd heel erg naar uit als Joannita komt.”
Tijd om te babbelen
“Ik zie de bushalte vanuit mijn raam. Ze komt altijd met de bus en dan zit ik al te wachten tot ik haar zie afstappen. Buiten de huishoudhulp en mijn nichtje komen hier niet veel mensen meer langs. Joke is de enige die de tijd neemt om elke week wat met mij te babbelen.”
“Alleen als zij hier is, ga ik met de lift naar beneden om mijn post te halen. In mijn eentje durf ik dat niet, want ik ben bang om te vallen. Joke maakt mijn brievenbus leeg en dat is eigenlijk een ritueel dat bij onze vriendschap hoort. Als zij niet meer zou komen, zou ik haar ontzettend hard missen.”