Om je voor altijd met iemand verbonden te voelen, hoef je niet per se een bloedband te hebben. Ook als je door het lot werd samengebracht, kan er een unieke band bestaan. Dat is zo bij Frank en zijn assistentiehond Aiki.
Zelf opgeleid
“Door mijn spierziekte heb ik minder en minder kracht in mijn ledematen, waardoor ik steeds meer hulp nodig heb”, vertelt Frank (38), die al sinds zijn 10de lijdt aan ataxie van Friedreich. Dat is een degeneratieve ziekte (een of meer lichaamsfuncties gaan steeds meer achteruit) die coördinatiestoornissen en kracht- en gevoelsverlies veroorzaakt.
“Ik wilde altijd al een hondje. Mijn ouders hadden een kennel. Ik ben opgegroeid met honden en ik weet dus wel hoe ik ze kan opleiden. Toen Aiki bijna 9 jaar geleden bij mij kwam, heb ik haar zo getraind dat ze mij kan helpen met kleine, praktische dingen.”
Dingen aangeven
“Aiki is een ontzettend grote hulp voor mij. Ik heb weinig of geen kracht en coördinatie, waardoor ik bijvoorbeeld nogal vaak dingen laat vallen. Dan is zij er om alles op te rapen en me aan te geven.”
“Ik eet met een lepel en ik mors veel. Maar als ik knoei, is Aiki er meteen bij om de restjes van de grond te likken. En wat ze niet mag opeten, geeft ze braaf terug aan mij. Nog zo’n voorbeeld: als ik een bad neem en ik kan niet bij de handdoek, dan brengt zij die.”
Overal mee naartoe
“Ze gaat ook bijna overal mee naartoe en dan trekt ze mij vooruit in mijn rolstoel. Aiki is de reden dat ik naar buiten ga in de winter. Zij wil gaan wandelen en dus moet ik wel de frisse lucht in. Zonder haar zou ik veel meer binnen zitten.”
“Aiki en ik zijn zo’n goed team. Zij is enorm belangrijk en ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ik zou zoveel beperkter zijn. Ik zou me constant ergeren, als ik iets laat vallen en er niet meer aankan.”
“Dankzij Aiki ga ik naar buiten in de winter. Zonder haar zat ik veel meer binnen”
2de hond
“Aiki is ook echt de hele tijd bij mij. Als ik haar toch een keer thuis laat, gaat ze altijd in de garage op mij zitten wachten. Wanneer ik weer thuis kom, lijkt het alsof ik weken ben weggeweest, zo blij is ze dan. Ik zou een echte hulphond kunnen aanvragen, maar dat wil ik niet. In september krijg ik een nieuwe bordercollie en ook dat diertje zal ik zelf opleiden. Ik haal veel voldoening uit die trainingen.”
“Natuurlijk is de vriendschap die je van een hond krijgt, niet dezelfde als die van een mens. Dieren en mensen zijn nu eenmaal niet hetzelfde. Een hond geeft je liefde, als je hem eten geeft en verzorgt. Dat werkt zo niet bij mensen.” (lacht)
Aiki: van onschatbare waarde
Aiki is een bordercollieteefje. Ze is geen officiële hulphond, maar dankzij de training die ze van Frank kreeg, is ze van onschatbare waarde voor haar baasje. Ze kwam bij Frank toen ze 4 maanden oud was. Na 3 jaar was ze helemaal opgeleid.
Nu raapt ze zijn pennen op als hij die laat vallen tijdens het invullen van zijn dagelijkse sudoku en gaat ze met hem frisbeeën. Ze kan zelfs blaffen op commando, waardoor Frank niet meer luid om hulp moet roepen als hij iets nodig heeft.
Aiki doet dat in zijn plaats, waardoor haar baasje zijn stembanden kan sparen. Als Frank gaat vissen of handbiken, gaat ze dolgraag met hem mee. Een hond die niet zomaar een hond is, maar echt een deel van Franks gezin.