Welke Down the Road-kijker raakte er nu niet gecharmeerd door het niet zo doorsnee reisgezelschap van Dieter Coppens? Het één-programma nam tv-kijkend Vlaanderen mee op een uitdagende reis met 6 mensen met het syndroom van Down. Hoe blikken deelneemster Brenda en reisbegeleidster Saar terug op deze unieke ervaring? VFG, vereniging voor personen met een beperking, vroeg het hen.
Hoe zijn jullie in het programma ‘Down the Road’ verzeild geraakt?
Brenda: “Door naar de eerdere seizoenen te kijken, wou ik ook de kans grijpen om mee te doen. Dieter (de presentator) en begeleidster Saar kwamen een kennismakingsbezoekje brengen en zo ben ik dan in het programma terecht gekomen.”
Saar: “Via het buitengewoon secundair onderwijs (BuSO) waar ik werk, werd er gevraagd of er leerkrachten zich kandidaat wilden stellen om mee te gaan als begeleider. Ik heb mijn CV opgestuurd en geraakte zo geselecteerd. Ter voorbereiding van de reis ben ik samen met Dieter voor het vertrek kennis gaan maken met de cast. Zo heb ik ook Brenda leren kennen.”
Hoe kan je dit avontuur omschrijven?
Brenda: “Ik heb heel veel vrienden gemaakt, veel culturen ontdekt en veel angsten overwonnen.”
Saar: “Dat kan ik beamen. Down the Road is een unieke reiservaring waarin heel wat grenzen worden verlegd en mooie vriendschappen voor het leven worden gesmeed.”
Wat is jullie mooiste reisherinnering?
Brenda: “De mooiste reisherinnering is voor mij het samenwonen met de andere reisgenoten, de skydive en de vriendschap die je krijgt van alle reisgenoten. Ik zal deze reis nooit vergeten!”
Saar: “De momenten waarop je iemand over de streep kan trekken, om nadien de vreugde in zijn ogen te zien wanneer hij zo trots is dat er een angst is overwonnen. Dat zijn zeker topmomenten! Maar bovenal blijft vooral de vriendschap die achterblijft zo mooi.”
Waren er ook uitdagingen tijdens de reis?
Saar: “Ik denk dat er dagelijks wel uitdagingen waren. Soms kan iets ogenschijnlijk ‘kleins’ als de kamerverdeling al een struikelblok vormen. Bij elke activiteit werd er wel door iemand een grens verlegd. Dieter en ikzelf probeerden dan altijd op de deelnemer in te praten om hem die angst te laten overwinnen, zonder te verplichten of te forceren. Het was ook mooi om te zien dat de groep onderling elkaar probeerde te motiveren.”
Brenda: “Er zijn veel grenzen verlegd, maar er waren ook struikelblokken. Zeker de uitstap met de muilezels en de kamelen vond ik zeer spannend. Daar hebben ze me echt over de streep moeten trekken. Het gaf een fijn gevoel dat iedereen me aanmoedigde om de leuke dingen toch te doen.”
De deelnemers zijn eerlijk, vol pure emotie, met elk hun eigen karakter … heel intens.
Saar: “De reis verloopt volgens hun tempo. En daar komt zo nu en dan wel wat geduld bij kijken. Als zij het ergens moeilijk mee hebben - hoe klein of hoe groot ook - klaarden we dat het best eerst uit voor we verder konden.”
Geluk zit in kleine dingen … een mooi levensmotto dat tijdens de reis versterkt werd?
Brenda: “Vooral de vriendschap tussen de reisgenoten, Dieter en Saar en de hele crew was heel leuk om mee te maken.”
Saar: “Al moet ik toegeven dat op zo'n reis vooral grootse dingen op je afkomen. Grave activiteiten, prachtige locaties ... maar de cast kon heel gelukkig worden van kleine dingen, een videogesprek bijvoorbeeld!”
Mensen met het syndroom van Down worden vaak betutteld … Is dat nodig?
Saar: “Ik denk zelfs dat we dit kunnen opentrekken naar mensen met een beperking in het algemeen. Op sommige vlakken hebben ze misschien meer zorg nodig dan anderen, maar bovenal willen ze gewoon benaderd worden zoals iedereen. Behandel hen zoals je zelf behandeld wil worden: je zal wel merken waar ze hulp kunnen gebruiken maar je zal vooral zien wat ze allemaal wél kunnen.”
Brenda: “Dat is waar. Wij zijn ook volwassenen, geen kinderen …”
Hebben jullie nog een boodschap voor onze lezers vanuit jullie ervaring?
Brenda: “Veel geduld, veel aanmoedigingskracht en vriendschap wil ik meegeven. Ik heb veel bereikt, ook al heb ik een handicap. Dus als je een droom hebt, ga ervoor!”
Saar: “Het hart op de tong vind ik een prachteigenschap van mensen met het syndroom van Down. Ze zeggen waar het op staat, winden er geen doekjes om, hebben niet de nood om iets te verbloemen. Ik vind het een heel pure en mooie eigenschap.”
Hoe voelt het om herkend te worden op straat?
Brenda: “Heel raar. Als je mensen tegenkomt, dan weet je niet wat je tegen hen moet zeggen. Het is wel leuk dat ze me aanspreken en ik ben altijd bereid om handtekeningen uit te delen. Ik geniet met volle teugen van die aandacht.”
Saar: “Ik heb het geluk dat er vooral naar de 6 castleden wordt gekeken. Herkend worden op straat valt heel goed mee. Af en toe eens zwaaien, een selfie of een handtekening ... De glimlach die ik ervoor in de plaats krijg, is het allemaal waard.”
Jullie houden er dus mooie vriendschappen aan over?
Brenda: “Ik heb er veel vriendschap aan overgehouden en een sterke band met de reisgenoten. Hopelijk wordt die in de toekomst nog sterker.”
Saar: “We houden er inderdaad heel mooie vriendschappen aan over. Je leeft 3 weken lang kort op elkaar en we leren elkaar op korte tijd best wel goed kennen. Sinds de reis hebben we nog dagelijks contact!”
Door jullie programma krijgen we een beter beeld van hoe het is om te leven met het syndroom van Down. Krijgt de kijker een juist beeld?
Brenda: “Ja, zoals we op tv zijn, zijn we meestal ook thuis. Ik ben wel heel koppig en dan botst het thuis soms wel.”
Saar: “Er zijn natuurlijk nog grote verschillen tussen personen met het syndroom van Down onderling. Voor de 6 castleden die we meenemen op reis moet het fysiek haalbaar zijn om mee te gaan en aan de activiteiten deel te nemen. Het moet ook sociaal-emotioneel haalbaar zijn om 3 weken lang weg te zijn van huis, van de vertrouwde omgeving en dagelijkse routines. Wat we met het programma vooral willen tonen, is dat personen met een beperking niet enkel een beperking hebben maar vooral ook veel mogelijkheden en talenten.”
In oktober 2020 organiseren we een corona-proof editie van Micromix, onze playback en freepodiumshow voor en door personen met een beperking. Daar geven we hen de kans om hun muzikale talenten te tonen op het podium. Kennen jullie dit evenement?
Brenda: “Ik ken Micromix. Ik ben daar al een paar keer geweest samen met het internaat en het was echt heel plezant. We hebben veel talenten aan het werk gezien en er zaten heel goede tussen.”
Saar: “Ik had er nog nooit van gehoord, maar voel me wel vereerd dat jullie aan mij dachten om in de jury te zetelen. Jammer dat het dit jaar niet zal lukken. Hopelijk kan ik jullie ooit van dienst zijn.”