Het Hemelvaartweekend stond voor Nienke (20) volledig in het teken van sport. Judo, om precies te zijn. Maar vooral: haar allereerste keer op de mat voor een wedstrijd. Op de Specials Olympics proefde ze van nieuwe sportieve ervaringen. En applaus.
Van 28 tot en met 31 mei 2025 organiseerde Special Olympics België de Nationale Spelen in Kortrijk. Met een Torch Run, openings- en sluitingsceremonie, en animatie. En natuurlijk sport. Veel sport.
Maar liefst 3500 atleten met een verstandelijke beperking, begeleid door hun coaches, en vrijwilligers nemen deel in 20 verschillende sportdisciplines.
Nienke (20) doet al 3 jaar aan judo bij Juniorsgroep in Merksem. Zij neemt in Kortrijk voor het eerst deel aan wedstrijden op de Special Olympics.
“Mijn hart slaat heel hevig, dus ik ga vooraf al eens kennismaken met een scheidsrechter”
Spieren los
Dag 1, 29 mei, 07.30. De dag begint vroeg voor Nienke. Ze heeft een stevige autorit voor de boeg, want de plaats waar ze haar allereerste wedstrijden ooit zal vechten is niet meteen bij de deur.
Rond 09.30 uu stapt Nienke met haar ouders hal 6 van Kortrijk Xpo binnen. Lichtjes nerveus, maar vol goesting. Eindelijk kan ze tonen welke judotechnieken ze beheerst.
Overweldigd, maar overtuigd
Als eerste op de planning: de voorbereiding. Alle deelnemers worden gewogen om te bepalen in welke categorie ze zitten. Nadien mogen ze met z’n allen de tatami (judomat) op om de spieren los te maken en een training af te werken.
Een beetje overweldigend voor Nienke. Ze vindt niet meteen de moed om mee te doen. Gelukkig is er meteen een andere deelnemer die haar overtuigt en het vertrouwen geeft om zich te mengen onder de rest.
Oost west, eigen bed best
Er volgen ‘testwedstrijden’. De groepen waarin de judoka’s zullen vechten worden ingedeeld volgens het niveau van de atleten. Nienke vecht rechtopstaand en vanop de knieën, zodat de jury kan inschatten welke tegenstanders elkaar waard zijn.
Heel wat atleten die meerdere dagen sporten logeren ook in de buurt van Kortrijk. Maar Nienke laadt zich liever rustig op in haar vertrouwde omgeving en slaapt het best in haar eigen bed. Dus keert ze na de eerste Special Olympics-dag terug naar huis – en staat de wekker weer lekker vroeg ochtend erna.
“Super leuk, ook om nieuwe vrienden te leren kennen”
Lopen is maar niks
Dag 2, 30 mei, 9.30 uur. Weer de tatami op. Op pompende beats en onder leiding van coaches warmen de atleten zich op. Nienke vindt weer de nodige steun bij haar eerder gemaakte vriendin.
“Dat lopen vind ik echt niet plezant”, zegt ze – lichtjes verveeld – terwijl ze voorbijkomt. Maar eens het loopgedeelte voorbij is, doet ze gretig mee.
Tijd om te kampen. Alleen zijn er maar liefst 22 groepen met deelnemers die onderling vechten. Helaas voor Nienke is zij pas in de namiddag aan de beurt. Er zit niks anders op dan te … wachten. “Niet bevorderlijk voor haar zenuwen”, fluistert mama Marijke.
Spanning de hoogte in
Coach Xavier, die zijn pupil in Kortrijk begeleidt, trainde met haar vooral op de ‘nieuwe’ elementen. “Het groeten voor de wedstrijd, waar je moet staan op de tatami, de regels … dat hebben we geoefend. Het is veel ineens voor Nienke, behoorlijk wennen”, vertelt haar trainer.
“Mijn hart slaat heel hevig”, knikt Nienke. Het wachten op haar moment jaagt de spanning de hoogte in. Ook het feit dat 3 scheidsrechters én een jury de wedstrijd leiden, maakt de jonge judoka wat onzeker. “Ik ga de scheidsrechter met bril straks een hand geven en kennismaken. Want ik heb een beetje schrik”, zegt ze.
Zinnen gezet op brons
Een blik op de medailles die liggen te blinken op de tafel naast de mat neemt de stress wat weg. “Brons wil ik winnen”, besluit Nienke. Tussendoor supporteren voor clubgenoten Baki (33) en Phoenix (24) leidt haar ook af.
Op de steun van thuis uit kan ze alvast rekenen. “Mijn zus Wiebe komt normaal kijken. Maar vandaag had ze rijexamen. Ik kreeg ook berichtjes om me succes te wensen. Van mijn tantes, nichten, grootouders, vrienden … Dat is tof.”
Toch heeft ze nog nood aan tijd voor zichzelf, met een koptelefoon en haar favoriete muziek op de oren. “Ik ben grote fan van K3. De originele groep, met Kristel, Karen en Kathleen. Die heb ik het liefst.”
Kampen met Gella
Na middagpauze hervat de competitie, met een heel opmerkelijke extra judoka erbij. Niemand minder dan olympisch medaillewinnares en wereldkampioene Gella Vandecaveye, geboren en getogen in Kortrijk, komt de atleten verrassen.
En zo vecht Nienke niet alleen tegen de 3 tegenstanders in haar poule, maar ook tegen … Gella. Even aarzelt ze, maar dan stapt ze moedig de mat op. “Ze heeft er plezier in. Ik zie het op haar gezicht”, glimlacht mama Marijke. “Dat is het belangrijkste, ervaring opdoen en zich amuseren. Dat spraken we af.”
Medaille op zak
De kamp tegen Gella geeft Nienke een boost. Waar in haar eerste 2 wedstrijden lichte zenuwen en ontgoocheling (achteraf) speelden, is er in haar laatste wedstrijd van stress geen spoor. Ze kampt met een lach en geniet op haar Special Olympics.
Nienke sluit de dag af op het podium, met een vierde plek, onder luid applaus. En met de begeerde bronzen medaille om de nek, want elke atleet na plaats 3 wint ook brons. “Die neem ik morgen mee naar school om te tonen aan iedereen!”, zegt ze trots. “Het was super leuk, ook om nieuwe vrienden te leren kennen.”
Of ze volgend jaar opnieuw wil deelnemen? “Ik weet het niet … misschien als ik iets minder lang moet wachten voor ik moet vechten.” En weg is ze. Voor een laatste groepsfoto en wave met alle judoka’s.
