Weduwe of weduwnaar: dan denk je aan oudere mensen. Want het is tegen de natuur om iemand jong te verliezen. Toch is het voor Wim (43) de harde en trieste realiteit. Hij verloor zijn vrouw Lynn (32) in februari aan darmkanker.
Wim genoot samen met zijn vrouw en hun kindjes Wolf (5) en Lars (3) van het leven. 2 jaar geleden veranderde alles.
Als in een film
Lynn kreeg hevige buikkrampen. “De dokter vermoedde een gesprongen appendix en stuurde haar naar de spoed. Ik bleef thuis bij de kindjes. ’s Nachts belde Lynn me: ‘ik heb vlekjes op mijn longen en lever’. Ik wist dat het ernstig was, maar had geen idee waar we voor stonden”, vertelt Wim.
“Het was alsof we in een film leefden. Ik denk soms nog dat ik wakker zal worden uit een nachtmerrie. Maar de rollercoaster startte: 4 reeksen chemotherapie om de 2 weken. De wereld stond stil, maar we moesten door.”
Genieten van het leven
Met de dood waren ze niet bezig. “Lynn voelde zich tussen de chemo’s vrij goed. We leefden en genoten volop. Geen dag mocht verloren gaan. Een dag huilen in een hoekje, is een verloren dag, zei ik.”
“We planden weekendjes weg, gingen naar de Ardennen en picknickten in het park. We wilden de kinderen een normaal leven geven. We gingen zwemmen, dansten in een kinderdisco en leefden ons uit in een indoorspeelparadijs. Zoveel mogelijk herinneringen opbouwen.”
Intens samenzijn
“Ik cijferde me 2 jaar weg om voor Lynn en ons gezin te zorgen. Ik leefde op adrenaline. Niet denken, doen wat je moet doen. Lynn had op het einde veel rugpijn. Dan smeerde ik de pijnlijke plekken in met balsem. Heel intiem. Het bracht ons nog dichter bij elkaar.”
“Tijdens de coronacrisis waren we constant samen. Ik werkte thuis. Zij lag naast me te lezen of te slapen. Door dat intense samenzijn, knaagt het gemis nu hard. Ik mis haar de hele dag door. In bed, aan tafel: haar plaats is altijd leeg.”
Niet klaar om weduwnaar te worden
“Op het einde waren Lynns longen zo aangetast dat het niet meer draaglijk was. Ze besefte dat elke dag haar laatste kon zijn. Heel emotioneel. Op Valentijnsdag stierf ze thuis. Haar ouders en ik waren nog niet klaar, maar toch voelde het als een opluchting. Want het was verschrikkelijk om haar te zien lijden.”
“Toen ze gewassen en mooi gekleed was, kwamen de kinderen. Wolf besefte het goed. Hartverscheurend om te zien dat je kind zoveel verdriet heeft. Hij lag een hele tijd op haar.”
Mama gaat altijd mee
Ook de 1ste week na haar dood leefde Wim op adrenaline. “Ik sliep amper. Ik was bezig met de afscheidsceremonie. De kinderen schilderden een regenboog en bloemen op de kist. Ik schreef een tekst. Op de plechtigheid was ik gebroken en voelde ik niets.”
“Gelukkig zijn de kinderen er. Ze zijn een geschenk. Ik ben veel verloren, maar ik heb nog veel om voor te leven. Om mama bij ons te houden, kaderden we haar foto in. Die kader nemen we overal met ons mee, dat maakt het draaglijker.”
“Om mama bij ons te houden, kaderden we haar foto in. Die nemen we overal mee”
“Ik ben veel zachter geworden. Ik huil veel. Ik schrijf Lynn vaak een brief en ik droom over haar. Dat geeft me een goed gevoel. Ik ga ook elke dag naar haar graf, met muziek en een fotoalbum. Ik probeer met een lach aan haar te denken, maar ben vaker triest om wat zij moet missen.”
Veel herinneringen, veel tranen
“Ik heb veel aan het contact met lotgenoten. Ik zit in enkele groepen met mensen die iemand verloren hebben. Met hen praten doet deugd. Zij staan soms al verder”, zegt Wim. “En van de kinderen kan ik echt genieten. We doen veel samen, ik ben blij als zij het leuk hebben.”
Voor hemzelf blijft het moeilijk. “Overal waar we komen, ademt het Lynn. Ik wil alle herinneringen vasthouden, omdat ik haar bij ons wil houden. En ik wil ook verdriet en pijn hebben, want ik wíl aan haar denken. Het is gekoppeld aan mooie momenten, maar het vervalt vaak in tranen. Ik ga daarmee moeten leren leven.”
Gelukkig kan Wim rekenen op vrienden en familie. “Vaak halen de ouders van Lynn of een vriendin van haar de kinderen op na school. Ze wisselen elkaar af. Terwijl ik thuis nog werk, zorgen zij voor hen. Ze blijven allemaal heel betrokken.”
Administratieve zorgen boven op je verdriet
Als iemand sterft, krijg je spijtig genoeg boven op je verdriet nog een hele administratieve papierhandel af te werken. Je vooraf goed informeren bij je bank en notaris is een goede zaak. “Ik was bezig met zorgen voor de kinderen, tijd om me bezig te houden met administratie had ik niet. Ik wist van niets”, zegt Wim.
“Ik was bezig met zorgen. Ik had geen tijd om me bezig te houden met administratie”
“We stortten onze lonen op een gemeenschappelijke rekening. Aan het begin van Lynns ziekte vroegen we aan de bank om deze rekening op onze beide namen te zetten. Over nalatenschap spraken we niet. De bank ging niet in op onze vraag, maar gaf me slechts een volmacht. Dat moest volstaan, zeiden ze.”
Geen overlevingspensioen
Niet voldoende, zo bleek. Want na het overlijden van Lynn viel die volmacht weg. “En nu kan ik niet meer aan de rekening. Als de kinderen 18 jaar zijn, is het geld voor hen. Ik dacht wat minder te kunnen werken en er meer te kunnen zijn voor de kinderen. Maar nu …”
“Recht op een overlevingspensioen heb ik niet, want we waren niet getrouwd”, aldus Wim. “Straks moet ik letten op wat ik uitgeef en moet ik misschien meer werken. Ik ga via de vrederechter vragen om een deel van het geld te mogen gebruiken voor de opvoeding van de kinderen. Het geld wordt me nu afgenomen, terwijl het toch ook mijn verdiende centen zijn.”
Rouwverlof uitgebreid
Wie een kind of partner verliest, heeft voortaan recht op 10 dagen rouwverlof. Vroeger was dat maar 3 dagen. Het rouwverlof werd uitgebreid voor werknemers, ambtenaren en zelfstandigen die een inwonend kind of partner verliezen.
Je moet 3 dagen verplicht opnemen tussen het overlijden en de begrafenis. De overige 7 dagen kies je vrij binnen het jaar na het overlijden. Ook pleegouders die een pleegkind verliezen voor wie ze meer dan een halfjaar zorgden, hebben recht op 10 dagen.