Het is het ergste wat een ouder kan overkomen: een kind verliezen. Voor alleenstaande mama Ann (43) slaat het noodlot toe in mei vorig jaar, wanneer haar zoon Andres (9) plots overlijdt.
Plots niets meer
“Zaterdag moest ik werken en bleef Andres bij mijn moeder”, blikt Ann terug. “Overdag belde ze: Andres voelde zich niet goed. Hij klaagde over hevige hoofdpijn en buikpijn en moest overgeven. Griep, dachten we. Mijn zus bracht hem die namiddag naar huis. Ik gaf hem wat siroop tegen de pijn, waste hem en stopte hem in bed.”
De volgende ochtend gaat Ann al vroeg in Andres’ kamer kijken. “Andres snurkte doorgaans, maar die ochtend schrok ik van een ander geluid: een zware, reutelende ademhaling ... en plots helemaal niets meer. Ik vloog naar hem toe, maar kreeg hem niet wakker. Hij voelde zó zwaar.”
“Andres was alles wat ik had. En nu is hij er niet meer. Elke dag opnieuw.”
Slecht lot
Ann belt meteen 112 en probeert Andres te reanimeren. “Uiteindelijk slaagden de ambulanciers erin om een zwakke hartslag op te wekken en reden we in allerijl naar het ziekenhuis.”
Daar volgt een dag vol bange uren en af en toe een sprankeltje hoop. “De specialisten vermoedden dat er iets mis was in de hersenen, maar de precieze oorzaak vonden ze niet.”
Er wordt een hersenscan genomen en Andres wordt geopereerd. Na afloop brengt de neurochirurg het verpletterende verdict: Andres heeft geen kans op overleven. Hij overlijdt maandagochtend 6 mei 2019 aan een hersenbloeding, als gevolg van een aneurysma – zo blijkt later uit de autopsie. Een zwakke plek in een bloedvatwand, een slecht lot uit de loterij.
We voelen ons schuldig
Anns wereld en die van haar familie staat stil. Naast ongeloof en onmetelijk verdriet, steekt nog een ander gevoel de kop op. “Mijn moeder, mijn zus en ik: we voelden ons schuldig. Mijn moeder was verpleegster en had niets gemerkt. Mijn zus had onderweg naar huis nog getwijfeld om naar Spoed te rijden.”
“En ik was ’s avonds bij Andres. Ik heb me er toen geen vragen bij gesteld, maar hij gedroeg zich ongewoon. Zelfs als hij zich slecht voelde, vertelde Andres altijd. Die avond was hij zo stil.”
Herdenkingskaartje in volle coronacrisis
Met vragen en twijfels kan de familie gelukkig bij de chirurg terecht. “Hij verzekerde ons dat niemand het had kunnen voorkomen. Waren we die zaterdag met Andres’ klachten naar Spoed gegaan, dan hadden ze ons met een pijnstiller naar huis gestuurd. En ’s nachts was het al te laat, toen gleed hij al zachtjes in coma.”
“Een aneurysma is aangeboren en kan op elke leeftijd tot uiting komen: 2 maanden of 70 jaar ... Dat weet niemand. Het is gewoon brute pech.”
“Ik apprecieer hoe respectvol het UZ Antwerpen is omgegaan met Andres. Mijn moeder en ik mochten de hele zondagnacht bij hem op Intensieve Zorgen blijven. Meteen na zijn dood stond het Berrefonds klaar met een koffertje om herinneringen te bewaren. En exact een jaar later kreeg ik een herdenkingskaartje. Chic dat het ziekenhuis daar tijd voor maakte, in volle coronacrisis.”
“Verdriet slijt, zeggen ze. Zelf vind ik dat het erger wordt, omdat ik verderaf sta van de laatste herinneringen.”
Blijf proberen en durf hulp te vragen
Ann gaat door een loodzwaar rouwproces. Ook na anderhalf jaar is het verdriet vers. “Ken je de film ‘Groundhog Day’? Een journalist is gedoemd om telkens opnieuw dezelfde dag te beleven. Zo voel ik me. Hoe verschillend elke dag ook is, ’s avonds kom ik thuis en is alles weer hetzelfde als de dag ervoor. Andres was alles wat ik had. En nu is hij er niet meer. Elke dag opnieuw.”
Wat haar de kracht geeft om door te gaan? “Mijn warme familie”, zegt Ann beslist. “Maar ook bij mijn lieve huisgenoot en de ouders van Andres’ 2 beste vriendjes vind ik steun. En mijn werk. Ik ben zelfstandige, dus het werk stopt nooit. Bezig blijven helpt om mijn gedachten te verzetten.”
Of ze raad heeft voor ouders die een kind verliezen? “Wees jezelf en doe waar jij je het beste bij voelt. Zoek de kleine geluksmomentjes. Wees niet bang om hulp te vragen of om je verdriet te tonen. Heb je eens een dag geen zin om uit bed te komen? Doe dat dan niet. Maar probeer, da’s het enige. Probeer door te gaan. Wat kan je anders?”