Of het nu een job, een hobby of een sport is: sommige mensen zijn zo gebeten door wat ze doen dat ze niet meer zonder kunnen. Hun passie is hun drijfveer. Het helpt hen om obstakels te overwinnen. Zo zou vrijwilliger Martin Pairoux (65) de mantelzorgvakanties die hij begeleidt niet meer kunnen missen.
5,5 jaar geleden ging Martin met pensioen, na een carrière van 40 jaar bij een telecombedrijf. Nog voor hij zijn laatste weken had gewerkt, wist hij dat hij op zoek moest naar een nieuwe passie.
7 jaar vrijwilliger
“Ik werd vrijwilliger bij S-Plus. Ik ging mee op vakantie met ouderen en dat viel enorm goed mee. Het jaar nadien ging ik mee op mantelzorgvakantie. En dat ben ik blijven doen, al 7 jaar ondertussen.”
“Onze vakanties zijn bedoeld voor mantelzorgers en voor de persoon voor wie zij zorgen. Onze opdracht? Iedereen een fijne vakantie bezorgen en de mantelzorger eventjes ontlasten. Dat is ons doel: ervoor zorgen dat zij ook kunnen genieten van enkele dagen rust.”
“Momenteel plant Coponcho jaarlijks 2 vakanties: eentje naar zorghotel Duneroze in Wenduine en eentje naar Aquamarijn in Kasterlee. Maar waarschijnlijk komen er in de toekomst nog bij.”
Mensen helpen
Samen met zijn collega-vrijwilliger Marcella organiseert Martin tijdens het verblijf de avondactiviteiten. Daarnaast zorgt hij ervoor dat de gasten niet alleen op tijd bij het ontbijt zijn, maar ook dat ze hun andere afspraken, zoals de pedicure, kinesist of kapper, niet missen. “Mensen wassen of verzorgen, is niet onze taak. Dat doet de verpleging.”
“Ik doe deze vakanties ontzettend graag. Mijn grootste beloning is dat mensen zeggen dat ze een mooie tijd hebben gehad. Dat ze tevreden zijn over de voorbije week. Ik vind het zo plezant als ik mensen kan helpen met hun vragen en problemen. En dat wordt ook enorm geapprecieerd. De meeste gasten komen graag terug.”
Adrenalinestoot van vrijwilligerswerk
“Die mantelzorgvakanties zijn mijn passie. Ik doe er alles aan om mensen een onvergetelijke trip te bezorgen. Zo hadden we in Wenduine eens een hele week slecht weer, waardoor we niet naar het strand konden. Alleen de laatste dag brak de zon door. Toen heb ik iedereen gemobiliseerd om rolstoelen te duwen, zodat we toch nog naar de zee konden. Want als je naar de kust gaat, wil je toch de zee zien? Iedereen was daar zo blij mee.”
“Ik stel mij in hun plaats: als ik een mentale of fysieke handicap had, zou ik óók willen dat een vrijwilliger me helpt en dat ik zo op vakantie kan gaan. Of omgekeerd: als ik mantelzorger zou zijn, zou ik die mantelzorg ook wel even opzij willen zetten. Bovendien is dit een prachtige manier om zin te geven aan mijn pensioen.”
“Als ik een handicap had, zou ik óók graag op vakantie kunnen gaan dankzij vrijwilligers”
“Als de week om is, ben ik uitgeput. Maar als iemand dan komt zeggen: ‘Het was tof, bedankt voor alles’, krijg ik een adrenalinestoot en ben ik die vermoeidheid zo vergeten.”