In een wijkgezondheidscentrum of medisch huis kan je terecht bij onder meer een huisarts, een verpleegkundige en een kinesist. Schrijf je je in zo’n centrum in, dan worden zij je vaste zorgverleners. Dat heeft voor- en nadelen. Wij gingen op pad en vroegen aan patiënten en ex-patiënten wat zij ervan vinden.
Sofie: “Je kan er altijd terecht”
Sofie en haar gezin gaan al 10 jaar naar een wijkgezondheidscentrum. “Omdat onze huisarts met pensioen ging, moesten we op zoek naar een andere. Het concept van een wijkgezondheidscentrum sprak ons meteen aan. Gelukkig was er geen wachtlijst, dus konden we ons onmiddellijk inschrijven.”
“Tot nu toe kunnen we alleen maar positief zijn. De artsen zijn open-minded. Heb je een probleem, dan kan je snel terecht bij een van de zorgverleners. Soms zie je eens een andere arts, maar ik vind ze allemaal dik oké. En het voordeel is dat je er in de week vaak nog op dezelfde dag terechtkan.”
Sofie gaat niet alleen naar haar wijkgezondheidscentrum voor de huisarts, maar ook voor kinesitherapie. “Ik weet dat er ook activiteiten worden georganiseerd zoals beweeglessen, maar ik heb er zelf nog niet aan deelgenomen. Ik vind het wel prachtig dat ze zo de hand reiken naar kansengroepen.”
“Ik vind het vooral handig dat je niet 20 euro of meer moet ophoesten als je naar een arts gaat om het dan later terug te krijgen.”
Kasper: “Bewuste keuze”
Kasper is patiënt in een wijkgezondheidscentrum sinds zijn 18de. “Persoonlijk ben ik daar wel tevreden over. Het was een bewuste keuze, enerzijds omwille van de nabijheid en anderzijds omdat ze geen remgelden of supplementen aanrekenen.”
Kasper ziet in zijn wijkgezondheidscentrum vaak een andere huisarts. “Maar ze houden mijn dossier nauwgezet bij, dus dat loopt goed.”
Marijke: “Steeds een ander gezicht”
“Toen ik nog in Gent woonde, was ik ingeschreven in een wijkgezondheidscentrum. Ik vond dat een goed systeem, dus toen ik naar een andere stad verhuisde was ik blij dat er daar ook een wijkgezondheidscentrum was”, vertelt Marijke.
“Ik ben er 6 jaar patiënt geweest en heb er onnoemelijk veel dokters gezien. Veel stagiairs, maar ook heel wat verloop van dokters. En dat vond ik jammer, want je dokter is uiteindelijk toch iemand met wie je een soort vertrouwensband opbouwt. Ik vond het niet fijn om steeds andere gezichten te zien. Ik kreeg het gevoel een tweederangsburger te zijn.”
“De druppel die de emmer deed overlopen was een voorval met mijn dochter. Ik pikte haar op een dag op aan de schoolpoort en ze schreeuwde van de pijn. Een muggenbeet op haar enkel was helemaal opgezwollen. Het was duidelijk dat ze naar de dokter moest. Maar toen ik het wijkgezondheidscentrum belde, kreeg ik te horen dat er die dag geen plaats meer was. Uiteindelijk ben ik met haar naar een privépraktijk moeten gaan en bleek het een ernstige bacteriële infectie te zijn. Best gevaarlijk dus.”
Sinds het voorval is Marijke opnieuw patiënt in een privépraktijk, waar ze 2 vaste huisartsen heeft.
Sarah: “Geruststellend dat mijn tienerdochter hier ook altijd terecht kan”
“Mijn moeder is onlangs overgestapt naar een wijkgezondheidscentrum omdat haar huisarts met pensioen ging. Ze is tevreden over het contact met de artsen, over het forfaitaire systeem en ook met het feit dat de thuisverpleging en kine daar meteen ook geregeld zijn. Ze heeft er 1 hoofdarts, maar als die er niet is, kan ze terecht bij de collega’s. Ze is daar in goede handen.”
“Zelf ben ik al lang patiënt bij een praktijk van Geneeskunde voor het Volk (GVHV). Ik was op zoek naar een nieuwe huisarts. Een kennis van me is er arts en die vertelde me dat ze preventie hoog in het vaandel dragen. Dat sprak me aan.”
“Er wordt tijd gemaakt en er is overleg mogelijk met de collega’s. Meestal zien we dezelfde arts, maar als het dringend is en ze is er niet, dan waren we ook tevreden van de vervangende collega. Er heerst een heel ongedwongen en joviale sfeer, ik voel me er thuis. En ik voel me ook gehoord als patiënt. De dokters overleggen met je en houden rekening met je voorkeuren. En geld is nooit een drempel of discussiepunt.”
Dat je in een wijkgezondheidscentrum geen remgelden moet betalen per raadpleging, vindt Sarah een grote troef. “Ook omdat mijn tienerdochter er op die manier altijd terecht kan, of ze er nu met ons over wil praten of niet. Tot nu toe bespreekt ze alles heel open, maar ik vind het een geruststellende gedachte dat als ze zich om een of andere reden niet comfortabel zou voelen om iets met ons te bespreken, ze altijd naar de dokter kan zonder er geld voor nodig te hebben.”