Hoop, wanhoop, valse hoop: gevoelens die ieder van ons ooit ervaart, want iedereen hoopt altijd wel ergens op. Op groot of klein geluk. Soms wordt onze grootste hoop werkelijkheid, soms eindigt ze in een teleurstelling. We polsen bij Daan (43), Ilse (45) en Celina (97) naar hun wensen voor de toekomst.
Lees hier het verhaal van Celina (97): “Ik hoop dat ik zo lang mogelijk thuis kan wonen”.
25 jaar geleden verdween Hans, Ilses broer. Tot op vandaag heeft zijn familie geen idee wat er met hem is gebeurd, maar zijn zus verloor de hoop op een ‘einde’ – welk einde dan ook – nooit. “Zelfs slecht nieuws is beter dan geen nieuws”, zegt ze.
“Hans was na een zwaar auto-ongeluk bij mijn moeder gaan wonen. Op een dag ging hij buiten even roken en kwam nooit meer terug. Hij was 28. Mijn moeder gaf hem op als vermist, maar toen werd er niks mee gedaan, omdat hij volwassen was. Pas een jaar later, toen ze voor de 2de keer naar de politie ging, werd een onderzoek geopend. Maar dat leverde niks op.”
“Zolang ze geen lichaam vinden, kan ik geen afscheid nemen”
“In het begin droomde ik vaak dat Hans opeens voor mijn deur stond. Je verstand neemt een loopje met je: ik dacht hem overal op straat te zien. Verschrikkelijk, want je weet dat het niet kán. Toch denk je: ‘het zou maar eens ...’ Maar het ver¬scheurt je. Het is niet gezond, je moet verder met je leven.”
“Ik heb psychologische hulp gezocht. In Nederland bestaat er een zelfhulpgroep voor familieleden van vermisten. Ik probeerde dat in België ook op te richten, maar er kwam weinig respons.”
“Elk jaar geeft de federale recherche een nieuwe stand van zaken, maar er komt nooit schot in de zaak. Diep vanbinnen hoop ik nog altijd op een doorbraak. Zolang er geen duidelijkheid is, zolang ze geen lichaam vinden, kan ik geen afscheid nemen. Hem opgeven voelt niet juist aan, zelfs niet na al die jaren.”
“Telkens als de federale politie belt, maakt mijn hart een sprongetje. Ik ben heel dankbaar dat ze al zo lang contact houden, maar het is dubbel. Enerzijds wordt zijn naam levend gehouden, anderzijds is dat hopen tegen beter weten in pijnlijk.”
“Mijn moeder liet Hans vorig jaar officieel dood verklaren, om praktische redenen”, besluit Ilse. “Voor de rechtbank is mijn broer dood, maar ik blijf hopen dat hij ooit een teken van leven geeft."
Alain Remue, hoofd van de Cel Vermiste Personen
“Er is een verschil tussen iemand die sterft – van wie je afscheid kan nemen – en iemand die je kwijtraakt zonder te weten wat er is gebeurd. Ons werk samenvatten? 2 woorden: antwoorden geven. Ook al is dat een antwoord dat mensen niet willen horen. Weten dat je kind, broer, ouder ... niet meer leeft, is minder erg dan het niet weten. Dat laatste zorgt voor hoop die achteraf misschien vals blijkt te zijn.”
“Mensen willen een verdwijning afsluiten, maar als je niet weet wat er is gebeurd, gaat dat niet. Er blijft altijd een sprankeltje hoop. Ik probeer heel eerlijk te zijn. Iemand blaasjes wijsmaken en zeggen ‘blijf hoopvol, het komt wel goed’, heeft geen zin.”
“Soms komt het níet goed. Misschien zal je het nooit weten. Daarom besteden we steeds meer aandacht aan nazorg. Want wanneer ben je echt vergeten? Als niemand meer over je spreekt.”