Elk jaar krijgen iets meer dan 10 000 Belgische vrouwen de diagnose borstkanker. Daarmee is het de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. Hun persoonlijke verhalen kennen we via onze vrienden en familie of dankzij persoonlijke getuigenissen in weekbladen en op televisie. Maar ook ongeveer 100 Belgische mannen krijgen elk jaar te horen dat ze borstkanker hebben. Hun ervaringen blijven nog te veel onder de radar. Bij Kris (61) werd 11 jaar geleden borstkanker vastgesteld. Het zette zijn leven op zijn kop.
Hoe heeft deze ziekte je leven veranderd?
“Na mijn ziekte heb ik de kans gekregen om in een uitstapregeling te stappen op het werk. Dat maakt dat ik nu tijd heb voor andere dingen in mijn leven. Ik heb een vrij leven waar ik van geniet, ik speel saxofoon en ik engageer me voor het Zorghuis Oostende en de vzw Borstkankerman. Met deze vzw willen we de mensen attent maken op het feit dat borstkanker ook mannen kan treffen. We brengen ook lotgenoten samen. Het is louterend om met andere mannen te kunnen praten over wat de ziekte met ons deed.”
Wat is het grootste verschil tussen borstkanker voor vrouwen en voor mannen?
“Het grootste verschil is dat vrouwen zich bewust zijn dat ze de ziekte kunnen krijgen en mannen meestal niet. Dat geldt ook voor de medische wereld. Dokters hebben veel ervaring met borstkanker, maar niet bij mannen. Zo kijkt het verplegend personeel soms raar op als ze een mammografie moeten uitvoeren bij een man."
"Ze kunnen soms ook niet op vragen antwoorden omdat ze er nog nooit mee geconfronteerd werden. Meer aandacht voor de ziekte bij mannen in de opleiding van artsen en verpleegkundigen zou hier al kunnen helpen. Vrouwen krijgen gemiddeld ook borstkanker op een jongere leeftijd dan mannen en hun overlevingskansen zijn groter.”
Hoe kijk jij naar de toekomst na je ziekte?
“Ik ben genezen van borstkanker, maar het laat me nooit echt los. Ik kom uit een gezin met 7 kinderen. Na onderzoek bleek dat meerderen onder ons genetisch belast zijn. Toen mijn broer overleed aan de ziekte, zeiden de dokters dat ze nog geen man hadden behandeld die de ziekte had overleefd. Dat maakt de angst op herval groter.”
“Ik probeer hoop en vertrouwen te hebben voor de toekomst, dat is mijn overlevingsstrategie. Maar ik weet dat ik door mijn genetische afwijking een verhoogd risico heb op verschillende soorten kankers. Het goede is dat door mijn ziekteverleden ik elk half jaar op controle ga. Ik word goed opgevolgd, dat is positief.”
Tekst: Lilith Roggemans. Foto: Sophie Degroote.