Ik ben een loper. Correctie: ik wás een loper. Want de laatste 2 jaar heb ik mijn loopschoenen maar enkele keren aangetrokken. Waarom wachten op 1 januari voor nieuwe plannen? Tijd om deze oude gewoonte weer op te pikken. Al is een goede gewoonte aanleren niet zo makkelijk als het voornemen uitspreken, zo merkte onze redactrice.
Het duurt minstens 8 weken eer je een oude gewoonte hebt afgeleerd of een nieuwe hebt aangeleerd, las ik. Nou, dat zal wel sneller kunnen in mijn geval. Het is niet dat ik nog nooit gelopen heb. Integendeel, tot een jaar of 2 geleden ging ik naast mijn vaste volleybaltrainingen elke week 2 tot 3 keer een toertje lopen.
Die oude gewoonte weer oppikken, dat lukt me wel in een week of 3, toch? Gewoon gaan!
Week 1: moeilijke start
Gewoon gaan dus. Oké, maar wel even voorbereiden. Vanuit het niets weer beginnen hardlopen zonder plan, dat is vragen om blessures. En een motivatie die pijlsnel de diepte ingaat.
Ik heb nog een basisconditie om van te vertrekken. Dus die eerste 3 weken ga ik vooral wat kilometers afleggen, 3 keer per week. Op een rustig tempo. Er weer wat inkomen. En om mezelf te motiveren heb ik een digitaal loopdagboek gemaakt, zodat ik mijn vorderingen kan bijhouden.
24 oktober, D-day! Maar o jee, de goesting is eigenlijk ver te zoeken. Eerlijk gezegd heb ik de neiging om te zeggen: we beginnen er volgende week aan. Een ochtendmens ben ik niet en een ochtendsporter al helemaal niet. Volleyballers komen pas vanaf de namiddag op gang.
Ik dwing mezelf rond 19 uur om toch mijn sportkleren -en schoenen aan te trekken. Muziek in de oren. Klaar en gaan. Zucht. Puf. Blijven ademen! Voel ik mezelf achteraf beter? Trots? Nog niet. Maar ik ben eraan begonnen, en dat is wat telt.
Mijn loopsessie op vrijdag gaat de mist in. En ik geef toe dat ik niet echt moeite gedaan heb om mezelf op te peppen om te gaan. 2 dagen later is het hetzelfde verhaal. Ben ik kwaad op mezelf? Ja, want week 1 is niet bepaald een succes. Maar de klok kan ik niet terugdraaien.
Mijn ‘misstappen’ van vorige week zijn wat ze zijn en ik ben vastberaden om niet te vervallen in mijn oude uit- en afstelgedrag
Week 2: vloeken …
Nieuwe week, nieuwe moed. Mijn ‘misstappen’ van vorige week zijn wat ze zijn en ik ben vastberaden om niet te vervallen in mijn oude uit- en afstelgedrag. Dus maandag ga ik meteen lopen. ’s Avonds uiteraard, want ik ben geen ochtendsporter hé. Maar mijn tocht gaat gepaard met het nodige innerlijke gevloek.
Ik mis het plezier voorlopig. En ik sport in de 1ste plaats omdat ik het leuk vind en er energie uit haal. Nu kom ik thuis en ben ik opgelucht dat het voorbij is. Een gevoel dat ik zelden heb na een volleybaltraining. Van de andere 2 geplande loopmomenten deze week doe ik er maar 1. Maar goed, dat is toch al beter dan vorige week.
Ik heb intussen beslist om mezelf niet voor de gek te houden: ochtendloopjes plan ik niet meer in. Mijn wekker die iets vroeger staat om vóór de werkdag te gaan lopen duw ik steevast af en verzet ik naar een uur later. Ik bepaal een vast en terugkerend looptijdstip: ofwel tijdens mijn middagpauze ofwel net na mijn werkdag.
Week 3: dat verdient een beloning
Ik begin de week opnieuw met een loopsessie op het programma. Ik verlang naar zondag, luie dag. En in december werkt het weer niet echt mee. Een blik naar buiten en de moed zakt me in de schoenen.
Mijn partner, ook een volleyballer-avondsporter, weet van mijn plan om mijn loopgewoonte weer op te krikken. Gelukkig, want hij weet me te overtuigen om ’s avonds te lopen. Hij loopt zelfs mee om mij te motiveren. Lief, zeker wel. Maar ik moet toegeven dat ik het liefst alleen loop. Ikzelf op het tempo van mijn muziek. In tegenstelling tot mijn levenslange ploegsport. Ook al is het vaak makkelijker om een voornemen in groep te realiseren, omdat je elkaar dan kan aanmoedigen.
Maar ons gezamenlijke loopje heeft me wel door mijn moeilijke weekstart geholpen. En na bijna 3 weken slaag ik er voor de 1ste keer in om mijn 3 geplande loopsessies af te werken. Dat verdient een nieuw kledingstuk, denk ik zo. Hop en shop.
Week 4: nieuwe gewoonte verbinden aan een concreet doel
Tijd om mijn digitale loopdagboek wat bij te werken. Want oeps, ik ben er wat slordig in geweest. Maar het geeft me in het begin van deze week wel een boost om mijn plan verder uit te voeren. Meer nog, ik maak een extra plan.
Ik heb in het verleden meegedaan aan verschillende loopwedstrijden. Mijn favoriete wedstrijd is de halve marathon van Brussel. Op recreatief niveau natuurlijk, maar het wedstrijdgegeven, het uitgestippelde parcours en wat aanmoedigingen van aan de zijlijn zijn altijd leuk. En een perspectief om naartoe te werken: 2 oktober 2022, hopelijk zonder corona als spelbreker.
Zo’n extra steun of duwtje in de rug heb ik nodig. Dat ben ik ook al sinds mijn 10de gewoon: een volleybaltrainer laat je oefeningen en spelsituaties uitvoeren. Zo’n training maak je niet zelf. Maar dan heb ik een volwaardig trainingschema nodig. Ik bel een vriend die me vroeger begeleidde en een schema opmaakte.
Oh ja, en ik werk mooi mijn 3 loopjes van de week af. Nog eens gaan shoppen als beloning is erover zeker? En dan moet ik ook nadenken hoe ik mijn aankopen verstop voor de lieftallige andere helft van het huishouden.
Ik kan eindelijk genieten tijdens en van het lopen. Dat was die 1ste weken even anders
Week 5: eindelijk genieten
Ja, de runner’s high bestaat wel degelijk. Neen, het is in mijn geval geen ervaring die ik verheerlijk. Ik stel het gelijk aan gewoonweg content zijn en genieten tijdens en van het lopen. Dat was die 1ste weken even anders!
Mijn loopjes zijn niet langer ploetermomenten. Ik draaf oprecht blij 5 tot 7 kilometer door het Pajottenland. Alleen de steilere stukken bergop verteer ik nog niet optimaal. Dat is altijd een pijnpunt geweest. Maar het komt wel goed de volgende weken.
Na Nieuwjaar begin ik wat meer echt te trainen. Dat wil zeggen: de gevreesde intervallen (korte versnellingen) inlassen om je snelheid omhoog te krijgen. Vreemd genoeg kijk ik er een beetje naar uit.
Week 6: het jaar met plezier uitlopen
De laatste week van het jaar. Dat wil zeggen: van kerstfeest nummer 1 naar kerstfeest nummer 2 en dan de rest van de kerstkroketten opeten tot het 31 december is. En werken terwijl zowat iedereen rond jou geniet van vakantie. Geen probleem, dan kan je rustig – lees: zonder constant vollopende mailbox – je werkdag plannen. En dus ook de nodige loopmomenten ertussen weven.
Het programma ziet eruit als volgt: kort loslopen op 2de kerstdag en nog 2 toertjes ergens in de rest van de week. De realiteit: 2de kerstdag werd een Netflixdag in de zetel met de overschotjes van het kerstmenu. Niet getreurd, 1 dagje overslaan is het einde van de wereld niet.
Maar dan is er het prachtige weer dat we geserveerd krijgen tussen kerst en nieuw. Regen, wind en nog eens regen. Oh, wat heb ik een bloedhekel aan lopen in de regen. Ik moet even diep tanken in mijn voorraad karakter.
Maar op 29 december raap ik mijn moed bij elkaar, kieper ik mijn weerstand in de vuilnisbak en loop ik richting mijn ouders voor mama’s verjaardagsdrink. Dat ik niet in feesttenue aankom, deert niemand. En over 2 dagen loop ik het jaar uit. Met een goed gevoel!
2022: loop de halve marathon tegemoet
Voorlopige conclusie: mijn sportieve gewoonte veranderen kostte meer moeite en werk dan ik had verwacht. Maar eens je een soort routine hebt gevonden, loopt – haha – het wel los. Dan is het geen opgave meer. Niet elke keer, zeker niet als het water met bakken uit de lucht valt. Maar vaak genoeg.
De laatste 2 weken heb ik het plezier dat ik vroeger ervaarde tijdens het lopen teruggevonden. Niet alleen mijn lichaam is fitter – neen, geen wasbordbuik, maar dat hoeft niet! – ook in mijn hoofd is er meer lucht en ruimte. En laten we zeggen dat dit zeer welgekomen is in deze nog altijd uitdagende coronatijden.
Voorjaar 2022: vooruit met de geit!
Ik moet eerlijk zijn: na een weekje skiën begin januari pik ik het lopen niet meteen weer op. Thuiskomen, de was en de plas, weer beginnen werken, te veel in te halen. En het aloude excuus: geen tijd!
Dan maar een oppeppend gesprekje met mezelf. En: vooruit met de geit! Weer die goede vibe te pakken krijgen. En dat lukt. Oef, de routine is niet op 1-2-3 verdwenen. En dus is het ook tijd om het lopen gerichter aan te pakken, met een trainingsschema. Ja, met die gevreesde versnellingen tussendoor. En ja, ik doe ze nog altijd niet graag. Maar ik doe ze, dat vind ik het belangrijkste.
Ik ben opnieuw goed op dreef. Tot corona in maart genadeloos komt aankloppen. 2 jaar lang niks, niet eens een kuchje of een snotneus. Maar nu heeft het virus mij te pakken, en stevig! Lang geleden dat ik nog zo ziek was. Het duurt 2 weken voor ik ongeveer hersteld ben, maar mijn conditie volgt niet. Ik geef toe: dat is vloeken, hard vloeken.
Maar ik ben wel vastberaden om te blijven lopen. Om de draad weer op te pikken. En weer op te bouwen. Een kleine hobbel in het parcours weer, maar die neem ik gewoon. De weg kan niet overal even plat en effen liggen.
Ik geloof echt dat ik weer ‘vertrokken’ ben. Laat die halve marathon in mijn lievelingsstad Brussel maar komen. Wel niet meteen volgende week, ik heb nog wat werk voor de boeg.