In december is Loredana 2 jaar mama van Giulia, haar dochtertje met acteur Matteo Simoni. Terwijl ze vroeger geen uitgesproken kinderwens had. Loredana vertelt over het leven dat ze vaarwel zei, het leven dat ze erbij kreeg, én zaken die niet veranderden sinds ze mama is.
1. Bij een zwangerschap heb je niet alles onder controle. Was dat moeilijk?
“Het is vreemd hoe een leven in jou groeit. Je verliest inderdaad voor een stuk de controle. Omdat we het geslacht van ons kindje niet kenden, was er ook een soort afstand tussen mij en dat wezentje in mijn buik.”
“De lichamelijke veranderingen vond ik niet zo erg. Ik kwam 18 kilogram bij, maar had er vertrouwen in dat ik mijn lichaam van voordien na de bevalling terug zou krijgen. Waar ik wél schrik voor had? Striemen! Ik smeerde als een gek. Ik was vaak een en al olie.” (lacht)
2. Heb je genoten van je zwangerschap?
“Heel eerlijk? Zwanger zijn vond ik niet echt leuk. Ik vond het zó lastig om constant rekening te houden met alles wat ‘niet mocht’ of net wel ‘moest’. Je moet goed voor jezelf zorgen. Je mag niet ziek worden. Je mag dit en dat niet meer eten. Ik werd heel dwangmatig en wilde bijvoorbeeld alles wat ik at kunnen controleren. Mentaal had ik het er moeilijk mee.”
“En je lichaam slaat op hol, de hormonen gieren door je lijf. Van de 9 maanden zwangerschap heb ik er misschien 2 écht van genoten. Tijdens de zomermaanden, toen ik ongeveer 6 maanden ver was. De zwangerschapskwaaltjes waren voorbij en ik kon nog vrij goed bewegen. Het 2de trimester is de periode die voor zwangere vrouwen doorgaans het beste aanvoelt hé.”
“Maar ook dan kan ik het niet beschrijven als ‘leuk’. Het idee dat er een nieuw leven in mij groeide vond ik mooi, zeker. Maar voor de rest vóelde ik het niet.”
3. Was het wennen om plots een gezinnetje van 3 te zijn?
“Eigenlijk is dat vlot verlopen. Ik denk dat er heel wat nieuwe mama’s het veel moeilijker hebben. 3 maanden na de geboorte van Giulia viel de hele coronacrisis op ons dak. Maar de quarantaine gaf ons net de kans om met ons drietjes heel dicht bij elkaar alles te beleven. Daar ben ik blij om, dat we die rust en quality-time hebben gekregen.”
“Ik ben vooral afgegaan op mijn gevoel. Dat doe ik vandaag trouwens nog altijd. Ik wilde graag borstvoeding geven, al lukte dat in het begin niet zo goed. Maar ik heb doorgezet en omdat ik thuiszat door corona, kon ik het zelfs 10 maanden doen. Langer dan ik oorspronkelijk had gepland. En ik heb ervan genoten.”
“Gelukkig waren de meeste mensen die ons dierbaar zijn in het begin langsgekomen. Maar na 3 maanden zagen we bijna niemand meer natuurlijk. Guilia moest nadien heel hard wennen aan het contact met andere mensen. Ze was nogal bang, zelfs bij haar grootouders. Ze huilde veel en als ze had gekund, kroop ze in mij. Ze ging later dan gepland naar de crèche. Ook daar merkten we dat het stroever verliep.”
4. Een baby is een aanslag op je relatie, wordt weleens gezegd.
“Als je aan kinderen begint, moet je écht een sterke relatie hebben en zeker zijn van elkaar. Je slaapt amper, bent prikkelbaar, loopt op de toppen van je tenen. Je maakt ruzie om de stomste zaken. Als je op dat moment niet kan terugkeren naar de essentie waarom je elkaar graag ziet, overleef je die aanslag niet.”
“Als je niet kan terugkeren naar de essentie waarom je elkaar graag ziet, overleef je het als koppel niet als je een kindje krijgt”
“Matteo en ik wisten heel goed welke opofferingen we moesten maken en waarvoor we kozen. Dan nog is het niet makkelijk. Maar we walsen er vrij goed doorheen.” (glimlacht).
5. Welke opofferingen maakte je?
“Matteo en ik stemmen onze professionele projecten veel meer op elkaar af. Een half jaar geleden stapte ik uit mijn eigen modelabel ‘Wearable Stories’. Dat was deels omdat mijn levensstijl er niet meer bij past.”
“We wonen in Antwerpen en onze ouders in Limburg. Opvang voor Giulia is dus niet meteen bij de deur. Matteo zit nu midden in filmopnames, met ook nachtwerk. Hij is soms een hele week weg. Dat vind ik zwaar. Het thuis allemaal alleen moeten doen, is niet makkelijk. Dat durf ik gerust zeggen.”
“Ik ben af en toe ook jaloers op de zorgeloosheid die Matteo nog heeft. Hij kan thuiskomen na een werkdag of een sportmoment, zonder te denken aan het eten voor die avond bijvoorbeeld. Voor mij als mama is die zorgeloosheid volledig weg. Daarmee worstel ik soms. Nooit meer een dag zonder zorgen – zwaar uitgedrukt, maar toch. Alles moet meer gepland zijn. Een avond spontaan op café met vrienden? Dat lukt niet hé.”
6. Zijn er dingen die je niet aanpaste?
“Zeker. Ik ben geen huismus geworden of zo. Ik probeer Giulia gewoon mee te nemen als ik op stap ga. Dan gaan we de stad in met de fiets. Of ik haal haar op aan de crèche en ik ga met haar een koffietje drinken. Zij smult dan van een koekje of taartje. Ik probeer haar echt zoveel mogelijk te betrekken bij wat ik doe. En dat vinden we allebei enorm plezant.”
7. Wat met tijd voor elkaar als koppel? En voor sociale contacten?
“We waken erover dat we tijd maken voor onszelf én elkaar. Ik zoek nog naar een juiste balans en structuur. Maar deze zomer ging ik voor het eerst met vriendinnen een weekje naar Spanje. En het ligt er al eens rommelig bij, ach en dan?”
“Soms voel ik op het einde van de dag dat ik niets voor mezelf heb gedaan. Bijna niet gegeten of gedronken, terwijl Giulia alles kreeg wat ze nodig heeft. Daaraan wil ik werken: zelfzorg. Want ik merk dat het mij frustreert. En ik mis tijd voor mezelf. Mijn nagels lakken, een bad nemen. Kleine dingen die een verschil maken.”
8. Mama zijn is …
“… niet altijd met een brede glimlach rondlopen. Er zijn heel wat mama’s die het eens even niet zien zitten. En toch blijft het een taboe om dat te zeggen. Als mama móet je altijd klaarstaan voor je kindje en móet je blij zijn. Daarom ben ik zo blij dat er intussen heel wat platformen bestaan waarop mama’s eerlijk zeggen hoe het eraan toegaat.”
“Ik merk zelf ook dat ik me er niet altijd eerlijk durf over uit te spreken. Ik blijf voorzichtig, omdat ik geen zin heb in een stroom van negatieve reacties. Zoals toen ik tijdens mijn zwangerschap toegaf dat ik het niet prettig vond om zwanger te zijn. Ik kreeg te horen dat ‘ik dankbaar moest zijn’ of ‘blij moest zijn dat ik tenminste zwanger kon geraken’. Maar mama of ouder zijn is niet niks hé. Belicht zeker de positieve en leuke kanten, maar maak ook de moeilijke momenten bespreekbaar.”
9. Is de Loredana van vandaag een andere dan de Loredana van pakweg 3 jaar geleden?
“Ja. Toen ik zwanger was, las ik ergens: ‘na 9 maanden ontmoet je een nieuwe persoon, en het is niet per se je baby’. Toen snapte ik het niet, maar nu hélemaal. Mijn karakter veranderde niet, wel de manier waarop ik naar de dingen kijk.”
“De liefde die je voelt voor je kindje is totaal anders dan de liefde die je tot dan ooit kende”
“Maar ik vind het een geweldige ervaring. Ik ben zo blij dat ik dit allemaal mag meemaken en voelen. De liefde die je voelt voor je kindje is totaal anders dan de liefde die je tot dan ooit kende.”
10. Hoe gaat het intussen met je modelabel?
“7 jaar geleden startte ik met mijn eigen modelabel Wearable Stories, maar ongeveer een half jaar geleden ben ik er volledig uitgestapt, ook al was dat wel mijn ‘1ste’ kindje. Maar het is zoals met veel dingen: je leven verandert en je maakt keuzes. Niet alleen omdat ik mama ben nu. Ik wil mooie kleren maken, met mooie stoffen, op een duurzame manier. Mat dat idee ben ik mijn modelabel gestart. Maar op het einde was ik daar niet meer mee bezig. De essentie was wat verdwenen, vond ik.”
“De showroom van ‘Wearable Stories’ is maar een straat verder. Ik kom er nog heel graag. Het is nog altijd hetzelfde team, de mensen met wie ik zo lang heb samengewerkt. In het begin deed dat afscheid best wel pijn, maar intussen heb ik het een plaats gegeven.”
“Ik heb pas een collectie ontworpen voor CKS. En tot het einde van 2021 werk ik nog aan een project. En daarna? Dan neem ik even de tijd om na te denken. Ik weet niet wat zal volgen. Misschien wel iets dat totaal niets met mode te maken heeft.”