Afscheid nemen doe je niet alleen wanneer iemand sterft. Je doet het bij élk einde: wanneer je verhuist, na een echtscheiding, een ontslag ... Toch hoeft zo’n vaarwel niet altijd negatief te zijn. Soms is het de start van een prachtig nieuw begin, zoals bij Nathaly (29). Zij verliet haar moederland Venezuela en kwam naar België.
1 jaar en 8 maanden geleden lieten Nathaly en haar nu 9-jarige dochter Valentina hun moederland Venezuela achter om een nieuw leven op te bouwen in België.
Situatie in thuisland niet houdbaar
“Ik zei Venezuela vaarwel om politieke redenen. De situatie was daar niet langer houdbaar. Om mijn leven en dat van mijn dochter te beschermen, moest ik weg.”
“België is een politiek en economisch stabiel land en bovendien woonde de papa van Valentina hier al. Door naar hier te komen, kan hij weer contact hebben met haar. Ook al zijn we niet langer een koppel.”
Geen tijd voor afscheid
“Het is heel moeilijk om te beschrijven wat ik voelde toen ik Venezuela verliet. Alles ging zo snel. Mijn vertrek was niet voorbereid, waardoor er ook geen tijd was om afscheid te nemen. Plots zat ik op een vliegtuig en was ik weg, zonder goed te beseffen dat ik mijn familie en mijn vrienden misschien maandenlang niet meer zou horen.”
“Pas in België drong het tot mij door wat ik had achtergelaten. Dan kwam het verdriet”
“Pas toen ik al in België was, drong het tot mij door wat ik allemaal had achtergelaten. Op dat moment kwamen het verdriet en de pijn. In Venezuela werkte ik bij een bank, ik had dromen en doelen, ik probeerde een beter leven op te bouwen voor mij en mijn dochter. Maar door mijn vlucht was ik alles wat ik al had bereikt in 1 klap kwijt.”
Blijven afscheid nemen
“Het was héél lastig om weer van 0 te beginnen. Ik had niks, in een land waar ik niet eens de taal sprak. En dan moest ik ook nog eens aan Valentina uitleggen wat we hier zaten te doen ... Zij vraagt trouwens nog altijd wanneer we teruggaan. Maar dat is helaas geen optie.”
In afwachting van de behandeling van hun asielaanvraag wonen Nathaly en haar dochter in een collectieve opvang van Fedasil (Federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers). “Ook dat is niet evident. We maken hier vrienden, maar die mensen gaan ook weer weg wanneer hun asielprocedure rond is. We blijven dus maar afscheid nemen.”
Leven in onzekerheid
“Bovendien leven wij voortdurend in onzekerheid, want we weten nog altijd niet of we in België mogen blijven. Toch proberen we er het beste van te maken. Valentina gaat naar school en ik poets in een restaurant en een hotel.”
“Als vrijwilliger geef ik ook vioolles aan kinderen. En ik volg Nederlandse les. Op die manier heb ik wat afleiding, zodat ik niet de hele tijd met onze onzekere situatie bezig ben.”
Verpleegster worden
Nathaly heeft alvast plannen voor als haar asielaanvraag wordt goedgekeurd. “Ik wil graag verpleegster worden. Ik krijg in België zoveel nieuwe kansen en daar wil ik iets voor terugdoen. Je hebt hier de vrijheid om te zijn wie je bent. Wat je overtuiging, religie of culturele achtergrond ook is: iedereen vindt in dit land wel een plekje.”
“Ik mis mijn familie, maar in België voel ik me veilig”
“Natuurlijk mis ik mijn familie, de stranden, de zon, mijn arepa (een typisch Venezolaans broodje) en de Venezolaanse gastvrijheid. Maar in België voel ik me veilig en kan ik mijn mening geven, wat in Venezuela onmogelijk is. Daarvan wil ik gebruik maken: hoe goed het in België ook is, ook hier zijn sociale noden. Ik zou het fijn vinden om mij in te zetten voor mensen die hulp nodig hebben. Ik wil warmte geven.”
Niet meer vertrekken
“Ik ben er zeker van dat ik in België gelukkig kan worden, dat ik mij aan dit land en de mensen kan aanpassen zonder mijn eigen ik te verliezen. Mijn Belgische vrienden zeggen nu al ‘mi amor’ tegen mij. (lacht) Het zou mij zeer zwaar vallen als ik hier nu toch nog zou moeten vertrekken.”