Afscheid nemen doe je niet alleen wanneer iemand sterft. Je doet het bij élk einde: wanneer je verhuist, na een echtscheiding, een ontslag ... Toch hoeft zo’n vaarwel niet altijd negatief te zijn. Soms is het de start van een prachtig nieuw begin, zoals bij Dirk (37). Hij stopte in 2020 met judo op topniveau en begon zijn leven na zijn sportcarrière.
Hij was 12 keer Belgisch kampioen, eenmaal Europees kampioen en won brons op de Olympische Spelen in 2016: het hele leven van Dirk Van Tichelt (37) stond in het teken van judo. Tot hij in 2020 door medische redenen zijn afscheid van de topsport aankondigde.
Niet meer de actieve, sterke papa
“Ik had, en heb nog altijd, een hernia in mijn nek. Ik had al 3 keer een inspuiting gekregen, maar de pijn speelde alsmaar sneller weer op.”
“Ik kon niet meer de actieve, sterke papa zijn die ik wilde zijn. Daardoor begon ik na te denken. Was het dat allemaal waard? Bovendien was het begin 2020 hoogst onzeker of de Olympische Spelen, waaraan ik nog 1 keer wilde deelnemen, door de coronacrisis wel zouden doorgaan.”
Geen zwart gat
“Dus hakte ik de knoop door. Al was het geen gemakkelijke beslissing. Ik heb er een maand laten overgaan. Als topsporter pleeg je roofbouw op je lichaam, maar je wil toch altijd het maximum uit je carrière halen. Het was mijn droom om nog een 4de keer deel te nemen aan de Spelen. Dat was de enige reden waarom ik nog zou zijn doorgegaan.”
“Ik heb nooit last gehad van het zwarte gat. Ik begon onze badkamer te verbouwen en werd coach”
Dirks laatste wedstrijd was in Düsseldorf, in februari 2020. “Omdat ik toen nog niet had beslist om te stoppen, heb ik nooit beseft dat het de allerlaatste was. Het is gewoon zo gelopen. Ik heb nooit last gehad van het befaamde zwarte gat. Zodra mijn nek weer min of meer in orde was, ben ik onze badkamer beginnen verbouwen.”
Van het ene in het andere gestapt
“Intussen kreeg ik een aanbieding van Judo Vlaanderen om coach te worden van de junioren. Dat doe ik sinds januari 2021. Ik ben van het ene project in het andere gestapt, waardoor ik niet echt een verwerkingsproces heb doorgemaakt. Maar natuurlijk ziet mijn leven er nu anders uit dan toen ik topsporter was.”
“Ik moet nog een balans vinden tussen werk en privé. Ik eiste veel van mijn coach. En nu de rollen omgekeerd zijn, wil ik mijn atleten óók de juiste opvolging bieden. Ik wil er de volle 100 % voor hen zijn, waardoor ik ‘s avonds in de zetel urenlang zit te sms’en met mijn sporters. Tot ergernis van mijn vriendin.” (lacht)
Weer meer sporten
“Ik zat 21 jaar in een vaste structuur: trainen, wedstrijden en uitrusten. Nu moet ik alles zelf regelen. En time-management is niet mijn sterkste kant. Maar ik weet dat het een leerproces is. Toen ik vader werd, maakte ik dat ook mee. Opeens kon ik niet meer alles op mijn sport zetten, omdat ik er moest zijn voor mijn gezin. Toen moest ik dat evenwicht ook zoeken én ik heb het gevonden.”
“Ik zou wel weer wat meer willen sporten, want dat mis ik. Vroeger viel ik na een training als een blok in slaap. Nu ben ik ‘s avonds minder moe. Ik heb ook geen reden meer om vroeg naar bed te gaan of om gezond te leven. Daarom heb ik er het voorbije jaar een beetje van geprofiteerd.”
Ik kom op mijn pootjes terecht
“Als ik 10 jaar jonger zou zijn, zou ik onmiddellijk opnieuw voor topsport kiezen. Maar er is voor alles een tijd. Je moet dat accepteren. Als je dat niet doet, kan je niet gelukkig zijn. Ik ben heel tevreden met de nieuwe weg die ik ben ingeslagen.”
“Als ik 10 jaar jonger zou zijn, zou ik onmiddellijk opnieuw voor topsport kiezen”
“Het feit dat ik mijn ervaring en mijn kennis nu aan jongeren kan doorgeven, maakt mij heel blij. Ik hoop nog lang coach te kunnen blijven. Maar zelfs als het judoverhaal ooit eindigt, zal ik op mijn pootjes terechtkomen. Ik heb een diploma Lichamelijke Opvoeding en ik ben niet te beroerd om met mijn handen te werken. Ik vind altijd wel iets om te doen.”