‘Voor altijd mijn kind’ vertelt het verhaal van ouders die hun kinderen – al dan niet vrijwillig – hebben afgegeven aan pleegouders. Volgens schrijfster Nancy Leysen een al te vaak vergeten kant van pleegzorg. Door een toevallige samenloop van omstandigheden, of door een onopzettelijke misstap, kunnen ze hun kind geen mooie jeugd geven. Dat maakt van hen geen slechte mensen, laat staan slechte ouders.
Een 1ste terechte vraag die de schrijfster zich stelt: wat met de biologische ouders? Als het gaat over pleegzorg is meestal het kind of de pleegouder aan het woord. Logisch, maar waarom denken we nooit aan de ouders?
Schaamte
Een kind afgeven gooit je wereld overhoop. Nancy Leysen is zelf pleegouder en is als geen ander vertrouwd met procedures, situaties en gevoelens die bij pleegzorg komen kijken. Een inkijk in haar leven als pleegouder krijgen we niet, wel een in dat van 15 ouders die hun kind afgaven en het aandurfden hun verhaal te doen.
Ja, aandúrfden. Want ouders van pleegkinderen lopen niet graag met hun verhaal te koop: “Als mensen mij vragen of ik kinderen heb, zeg ik razendsnel dat ik een zoon heb”, vertelt Rik. “Diep vanbinnen zou ik honderduit willen vertellen over Lucas, maar in realiteit verander ik snel van onderwerp. Het gevoel van schaamte en faling zindert nog steeds na.”
Moederdag
Nancy Leysen windt er geen doekjes om en gooit ons recht in de levens van haar getuigen. Hendrik is een jongen van 6. Zoals elke week hangen hij en zijn mama aan de telefoon. Hij ratelt over het cadeautje dat hij voor moederdag heeft gemaakt. Mama kan niet wachten om zijn kunstwerk te bewonderen. Tot hij zegt: “Maar sssht, niks verklappen! Ik geef het cadeautje pas zondag aan mama Inge.” Mama Inge is de pleegmoeder van Hendrik. Enkele minuten, meer heb je niet nodig om te beseffen hoe het voelt om mama of papa te zijn van een pleegkind.
Voor wie spraakkunstige zinnen en diepgang hoog op zijn prioriteitenlijstje heeft staan, gaat dit boek misschien teleurstellen. Maar wie houdt van onverbloemde getuigenissen zal ‘m in een ruk uitlezen. Anneleen die langs de autosnelweg gaat liften om bij haar dochter te zijn, Carine die zwanger wordt doordat haar man haar verkracht, Hanna die een spierziekte krijgt en niet de mama kan zijn die ze altijd wilde zijn …
Voor eens wordt er ‘met’ hen, in plaats van ‘over’ hen gepraat. Het zijn stuk voor stuk sterke maar gevoelige ouders, mannen en vrouwen, jong en oud die elk in een andere fase van het verwerkingsproces zitten. Deze getuigenissen geven ons de kans om kennis te maken met de andere kant van het ouderschap en om het individu los te koppelen van die ‘gemarginaliseerde’ groep.
Boekinformatie: 'Voor altijd mijn kind', Nancy Leysen, 2018.