Zwaar hulpbehoevenden of zieken hebben vaak de vrijheid niet om te gaan en staan waar ze willen. Onze Dienst Maatschappelijk Werk denkt aan hen: tijdens én na corona.
Naar de mensen gaan
Maak kennis met Alexandra, Kristina en Sandra, 3 gedreven ‘madammen’ dicht bij de mensen. Want sociaal werk is niet louter een kantoorjob. De Dienst Maatschappelijk Werk komt ‘uit haar kot’, spoort zelf personen met een hulpnood op en volgt hen op. Want zoals we dit voorjaar allemaal voelden: niemand staat er graag alleen voor!
De maatschappelijk werkers zitten niet te ‘wachten’ tot mensen langskomen. “We gaan er zélf naartoe. We bellen hen op, kijken of ze een huisbezoek zien zitten – zodra het weer volop kan”, zegt Sandra. “Maar we bellen ook met de simpele vraag: ‘Hoe gaat het, lukt het nog?’. Dan gaat het niet over rechten, voordelen of praktische regelingen, we zorgen voor het algemene welzijn van de mensen”, weet Alexandra.
Klankbord zijn
Kristina pikt in. “Ik belde met een oudere dame, een ‘specialleke’ noemde ze zichzelf. Ze had zo lang niemand meer gehoord, was alleen en miste contact. Maar ze sprak met zoveel humor ... We hebben allebei echt van het gesprek genoten.” Soms is luisteren en tijd geven een deel van de oplossing.
“Zoals bij een mama van 2 die het tijdens de lockdown heel moeilijk had. Een van de kinderen heeft een zware vorm van ADHD en het was moeilijk om het juiste ritme te vinden. Ik luisterde, was een klankbord en beloofde om terug te bellen. Bij het 2de gesprek bleek de mama een structuur gevonden te hebben. Mensen moeten soms hun eigen weg zoeken en die ruimte moet je hen ook geven.”
Verder kijken dan wat je ziet
Dossierkennis en gerichte hulp zijn belangrijk, maar een luisterend oor dus evengoed. “Onze hulp is niet altijd ‘ziekenfondsgebonden’. We lossen ook vanzelfsprekend lijkende dingen op. Boodschappen regelen bijvoorbeeld. Het zit soms in kleine dingen”, zegt Alexandra. En vaak is verder kijken dan wat zich op het 1ste gezicht toont, nog belangrijker.
Zo begeleidde Sandra een man die ongeneeslijk ziek was. “33 jaar was hij, met een erg beperkt inkomen. Het verlies van zijn moeder een jaar eerder had hij nog niet verwerkt. Ik belde hem, maar hij wilde geen hulp”, herinnert ze zich.
Contact herstellen
“Bij een 2de gesprek mocht ik toch al wat regelen, bijvoorbeeld een zorgbudget voor een zwaar zorgbehoevende. Ik bleef hem opvolgen, stilaan verdween zijn weigerachtige houding. Toen bleek dat hij een zoontje had van 6 dat hij al lang niet meer had gezien. We konden het contact herstellen, zodat hij toch nog momenten met zijn zoon kon doorbrengen.”
“Bovendien zorgden we ervoor dat hij zo lang mogelijk kon thuisblijven, met de hulp van zijn herstelde netwerk. Hij kon zelfs een doosje maken voor zijn zoon, met een berichtje voor elk levensjaar. Toen hij palliatief verzorgd werd in het ziekenhuis, vroeg hij uitdrukkelijk om me te zien. Pakkend ...”
Menselijk contact
De menselijke aanpak versterkt de band met cliënten. “Je zou ervan versteld staan hoeveel mensen geen hulp (durven) vragen. Ze laten zich niet benaderen door technologie. Je kan ze enkel overhalen tot hulp door dat menselijke contact”, weet Kristina.
“Alles is gebaseerd op vertrouwen. Doe het maar hé, je levensprobleem op tafel leggen. Je moet flexibel zijn, voldoende kennis hebben van de achtergrond van je cliënten. Rekening houden met culturele verschillen. Het is puzzelen, maatwerk leveren”, zegt Sandra.
Moeilijk? Ja. Opgeven? Nee
“Een kant-en-klare standaardoplossing is er niet. We kijken naar wat belangrijk is voor een persoon. Soms bewandel je verschillende wegen en pas je aan tot het werkt”, vult Alexandra aan. “Een vrouw kwam lange tijd naar het open zituur, maar telkens was er heibel met de andere mensen, omdat ze het systeem niet begreep. Ik greep in en liet haar op vaste momenten – én alleen – komen.”
“Eindelijk vond ze rust en kon ik ook haar problemen, zoals analfabetisme, aanpakken. We werden echt een tandem. Zo kwam ze eens langs met een briefje van haar dochter op kamp. Samen schreven we een kaartje terug. Blij en trots dat ze was!”