Vandaag gaat het goed met Laurens (22), maar hij komt van ver. Op het einde van zijn tienerjaren ontwikkelde hij een eetstoornis. Zijn herstel was er een van lange adem, maar dankzij de juiste hulp vond hij de weg terug naar een evenwichtig eetpatroon en leven.
Op het einde van de middelbare school liepen zowel Laurens relatie als een belangrijke vriendschap stuk, corona sloeg in als een bom, een nieuwe studie gaf stress. Bovendien stierven op korte tijd zijn grootvader met wie hij hecht was en een geliefde oom.
Laurens zocht een manier om vat te krijgen op de gebeurtenissen en zijn gevoelens, en kreeg zo onbewust een eetstoornis, anorexia nervosa.
Onzekerheid en twijfels
“Die zaken gebeurden niet tegelijkertijd, maar volgden elkaar op. Ik kreeg geen tijd om alles te verwerken. Ik verloor mijn opa aan kanker, en hij was iemand naar wie ik echt opkeek. Mijn nonkel stierf dan weer totaal onverwacht, plots lag hij dood in de zetel.”
“Ook verdween mijn lief en dan nog eens mijn beste vriend. Dat vond ik zelfs zwaarder dan het feit dat mijn relatie afgelopen was. Liefde kan komen en gaan, maar je beste kameraad? Daar reken je wel op, voor altijd”, vertelt Laurens.
“Ik veranderde van richting op school. Ik ging van sportonderwijs naar een muziekrichting. Daar kwam ik terecht in een omgeving waar iedereen van kinds af muziek speelde, terwijl ik nog maar pas was begonnen met gitaarspelen in het tweede middelbaar. Ik was onzeker en ik kon niet om met al die twijfels.”
“Ik besefte niet hoe fout het ging. Tot het bijna te laat was”
Van controle tot eetstoornis
“Dus reageerde ik me af met sporten. Ik ging lopen om fitter te worden. En ik was er nog goed in ook. Plots was er iets waarover ik wél controle had, iets waarin ik wél de bevestiging kreeg die ik miste in de liefde, vriendschap, op school …”
“Ik begon complimenten te krijgen over hoe goed ik eruitzag, en zo wilde ik alsmaar verder en sneller gaan. Alles stond in het teken van tijd- en afstandsrecords verbreken. Tot ik op een bepaald moment mijn snelste tijd niet meer kon verbeteren”, herinnert Laurens zich.
“Dus begon ik iets minder te eten, en nog minder … Ik besefte niet hoe fout het ging. Tot het bijna te laat was.”
Psychologische hulp: geen eetgestoorde, wel Laurens
“Ik ging steeds minder naar school, tot ik uiteindelijk nog maar 2 dagen per week ging. Dan ben ik uiteindelijk naar de dokter gegaan. Toen die de diagnose stelde, was ik zelfs te verzwakt om te beseffen wat die zei.”
Laurens werd opgenomen in een ziekenhuis. “Die opname was ‘half vrijwillig’. Als ik zelf niet had toegezegd, zouden er stappen gezet zijn om me verplicht te laten opnemen.”
“Maar ik voelde me daar slechter. Plots werd me alles afgenomen, alsof ik een kleuter was. Ik vertrok na ongeveer 3 weken, maar ik zocht zelf wel verder hulp. Zo kwam ik gelukkig na een stevige zoektocht terecht bij een psychiater die me ongelooflijk heeft geholpen”, zegt hij.
“Ik werd er gezien als een mens, niet als een ‘eetgestoorde’. Veel mensen met een eetstoornis zijn hun identiteit kwijt. Ze weten niet meer wat ze willen in het leven, waarvoor ze staan, wie ze (willen) zijn. Het eerste halfuur van mijn eerste gesprek ging het niet over eten, maar over wie ik was.”
Touwtjes in handen, ook bij psychologische hulp
“Ik moest niet focussen op bijkomen – iets wat mensen met anorexia echt niet willen – maar op stabiliseren. ‘Hoe konden we het gewichtsverlies stoppen?’ En dan ‘hoe konden we me mijn leven teruggeven?’.”
“Ik mocht bijvoorbeeld weer naar school gaan. Dat was me in mijn ogen eerder paniekerig afgepakt. Iemand van 16 jaar isoleren? Op die leeftijd is dat dodelijk.”
“Pas na verloop van tijd begonnen we langzaam op te bouwen richting weer bijkomen. Maar vooral: mijn behandeling werd weer een dialoog. Het was niet ‘jij moet dit, jij moet dat’. Het was ‘hoe ga je hiermee om? Hoe los jij dit op?’ Ik kreeg inspraak, ik had mee de touwtjes in handen.”
Overleggen met artsen
“Als je me gevraagd had wat mijn droomscenario was geweest, dan werd ik in een groep van hulpverleners en artsen gezet. De hele bende samen en ik toetste af wie bij mij paste en mij kon helpen. Overleggen en dan keuzes maken.”
“Dat is wat ik gedaan heb mij mijn psychiater. Samen hebben we 2 jaar lang elke week intensief gewerkt. Ik kon er alles kwijt.”
“Mijn behandeling was een dialoog: ik kreeg inspraak en had mee de touwtjes in handen”
Acceptatie en vooruitkijken
Laurens herstelde stilaan en ging naar het conservatorium in Gent. “Een nieuwe start, ik kon alles achter me laten. Ik heb niet veel behoefte om achterom te kijken, naar de periode van mijn eetstoornis. Ik wil vooruit met wat er nu is”, zegt hij vastberaden.
“Daarom schreef ik mijn verhaal neer in een boek. Ik was het beu om telkens dezelfde uitleg te moeten geven. Ik dacht, ik schrijf het op, dan is het eruit. Klaar.”
“Of ik hersteld ben? Voor 97% wel, voor 3% blijf ik sporen dragen. Fysiek heb ik nog wat last van klachten die ik kreeg toen ik ziek was. Mentaal moet ik alert blijven voor triggers. Zoals stress, bijvoorbeeld in een examenperiode. Maar ik heb mijn kwetsbaarheid geaccepteerd, waardoor die geen te grote impact heeft op mijn doen en laten.”
“Ik gebruik de handvaten die ik kreeg van mijn psychiater. Dat zijn soms kleine dingen, korte zinnen die je tegen jezelf herhaalt. Zo leerde ik opnieuw luisteren naar mijn verzadigingsgevoel. Ik weet dat je niet kan ingaan tegen de natuur van je lichaam. En ik vertrouw weer op wat mijn lichaam aangeeft.”