Genieten van kleine dingen, dat doen Pierre (75) en Ingrid (78) het liefst. Maar er hangt ook een donkere wolk boven hun leven. Ingrid lijdt aan de ziekte van Parkinson en dementie. Pierre is haar mantelzorger. Solidaris wil hen mee op weg helpen naar de juiste zorg.
“We merkten dat Ingrids geheugen het liet afweten. Plots vroeg ze mij wie ik was. Om dan even later enorm te schrikken van het feit dat ze die vraag stelde”, vertelt Pierre. “Tijdens een weekend aan zee wist ze even niet waar ze was, of dat we een hond hadden. Ooit stopte ze ergens met de auto, omdat ze zich niet herinnerde waar ze heen ging.”
Diagnose dementie was zware klap
Ingrid kreeg de diagnose van dementie. “Dat was een harde klap. Want vanaf toen stond achter alles een vraagteken. Ons pensioen samen hadden we ons wel anders voorgesteld”, zegt ze.
“Vrienden zeiden vaak zeggen hoe goed ik eruitzag. Maar zij merkten die dagelijkse symptomen niet op natuurlijk. En ik zei vaak: ‘Nu nog wel, maar wat staat er te wachten?”
Achterlaten is moeilijk
Pierre viel vanzelf in de rol van mantelzorger, daar dacht hij niet over na. “Die taak neem je van de ene dag op de andere gewoon op jou. Zonder opleiding, maar je doet het. En ik wil het ook zo goed mogelijk doen.”
“We zijn altijd met ons tweetjes geweest. Het zou voor Ingrid goed zijn om een of meerdere dagen naar een zorgcentrum te gaan. Die raad kreeg ik ook al van professionele hulpverleners”, weet hij.
“En voor mij is dat oké”, pikt zijn vrouw in. “Ik zeg hem telkens dat ik het wil proberen. Maar voor Pierre blijft het een drempel.”
Hij knikt. “We gingen tweemaal langs in zo’n centrum. Meteen voelde ik dat ik Ingrid er niet wilde achterlaten. Dat kreeg ik niet over mijn hart. Ik ben er niet klaar voor …”
“Thuis hebben we hulpmiddeltjes geïnstalleerd, zoals een klok waarop ook de dag staat en een stiftbord voor de dagplanning”
Mantelzorg: ook vermoeiend en stresserend
“Thuis hebben we nu hulpmiddeltjes geïnstalleerd. In de keuken hangt een klok, waarop ook de dag staat. Zo weet Ingrid altijd welke dag van de week het is. En op een stiftbord probeer ik dagelijks de planning te noteren.”
Al beseft hij dat extra hulp, zoals thuishulp, een goede zaak zou zijn, toch valt het Pierre moeilijk om zorg over te laten aan iemand anders. “Je wordt niet opgeleid als mantelzorger, maar je wil het wel zo goed mogelijk doen. Dus probeer ik nog veel zelf te doen.”
“Natuurlijk is het Ingrids fout niet, maar het constante zorgen is vermoeiend en ook stresserend. Onlangs gingen we op een mooie cruise. Soms ging ik van het schip voor een uitstap, zij bleef aan boord. Vooraf bespraken we dat duidelijk. Maar toen ik weer aan boord ging, hoorde ik dat ze mij de hele tijd had lopen zoeken.”
“Er kwam een maatschappelijk werker van Solidaris langs. Ze bood een luisterend oor en probeerde mee te zoeken naar oplossingen”
Thuiszorg helpt bij mantelzorg
“De stress wordt me weleens te veel”, merkt Pierre. “Ik ben moe en iets kleins laat me al ontploffen. Ik voel me dan schuldig, maar het is een signaal dat ik op mijn grens bots. Ik ga wel naar de psycholoog en dat praten doet me deugd. Daar hoor ik dat ik er af en toe tussenuit moeten niet alles alleen moet dragen.”
“Die raad kreeg ik ook van de maatschappelijk werker van Solidaris die langskwam. Ze bood een luisterend oor en probeerde mee te zoeken naar oplossingen. Zo zouden we een thuishulp kunnen inschakelen.”
“Ze wees ook op de soorten steun die bestaan voor mantelzorgers. Het zijn dingen om over na te denken”, geeft Pierre toe.