3 keer stond ze als turnster op de Olympische Spelen. Maar in 2016 zette Gaelle Mys een punt achter haar carrière. Na jarenlange pesterijen was het op. De passie was weg. Maar die vond ze terug op een andere plek.
1. Turnen was jarenlang je leven. Waardoor verdween de passie?
“Ik heb altijd graag geturnd, maar geleidelijk aan verdween het plezier. We hadden vaak het gevoel dat er geen ruimte was voor plezier binnen de training. Maar ik merkte dat ik nog groeimarge had en pepte mezelf op. Enerzijds kan ik me niets verwijten, anderzijds heb ik er op het einde niet altijd uitgehaald wat ik wilde. De laatste 4 jaar waren een constante strijd met mezelf.”
2. En er waren pesterijen, meer dan onschuldig geplaag. Ging het om grensoverschrijdend gedrag?
“Zeker, pesten en emotioneel misbruik. Als turnsters waren wij ervan overtuigd dat die praktijken algemeen geweten waren. Niet dus ... Ik werd beticht van liegen, achter mijn rug werden meisjes tegen mij opgezet, er werden leugens over mij verspreid ... Puur pestgedrag en machtsmisbruik.”
“Uitgescholden worden door een coach is duidelijk zichtbaar, maar het ging veel verder dan dat. De intimidatie achter de schermen is veel ingrijpender en kan op termijn traumatische gevolgen hebben.”
“Ik werd beticht van liegen, er werden leugens over mij verspreid ... Puur pestgedrag en machtsmisbruik”
3. Kon je als turnster reageren?
“Op dat moment ga je voor een droom en dan moet alles wijken. Je accepteert het en gaat gewoon verder. Soms heb je geen andere keuze. Je coaches hebben je droom voor een deel ook in handen. Zij bepalen of je de selectie haalt of niet. Ga je er te fel tegenin, dan riskeer je je plek in het team te verliezen. Dus het enige wat ik toen kon doen, was mezelf bewijzen.”
“Als jonge turnster was ik heel verlegen. Ik stond niet in een goede positie om iets te zeggen. Maar na 2 Olympische Spelen op mijn palmares stond ik wel sterker in mijn schoenen. Ik was daar omdat ik daar wilde zijn. Behandel je me te grof, dan ben ik weg, dacht ik.”
“Ik had naast het turnen een nieuw leven klaarstaan en ik liet dat weten. Daar hadden de coaches het moelijker mee, merkte ik. En het is net op dat moment dat het pestgedrag erger en geniepiger werd.”
4. Merk je vandaag nog de impact van dat grensoverschrijdende gedrag?
“Soms. Ik heb het eigenlijk wel vrij goed verwerkt en er afstand van kunnen nemen. Maar er zijn situaties die het gevoel weer oproepen. Triggers waardoor ik nachtmerries krijg. Het is uiteindelijk een trauma. Ik heb pas later ingezien hoe heftig het allemaal is geweest.”
5. In 2020 postte je een krachtige brief. Waarom (pas) dan die reactie?
“Veel meisjes maakten hetzelfde mee, maar we konden nergens terecht, behalve bij elkaar. Ik trok vaak genoeg aan de alarmbel. En wie (te veel) verandering wilde, vloog buiten. Ik zag tientallen psychologen, diëtisten, kinesisten ... de revue passeren.”
“Aan mijn reactie ging een lang proces vooraf en zelfs een klacht met een achttal getuigenissen. Die werd verworpen, omdat ze anoniem was. Toen de voormalige hoofdcoach openlijk bekende dat hij turnsters mentaal (en in Nederland ook fysiek) had mishandeld, was het moment daar om naar buiten te treden. Alleen spijtig dat je pas gehoord wordt als je via de media gaat.”
“Spijtig dat je pas gehoord wordt als je via de media gaat”
6. Kwamen er excuses of een gesprek nadien?
“Via televisie … Oprechte excuses kan ik dat niet noemen. Vooral omdat ze er pas kwamen na de hele heisa in de media. Afgelezen van een briefje, geschreven door een advocaat. Tja.”
7. Welke raad zou je (jonge) sporters geven die in dezelfde situatie zitten?
“Enerzijds wil ik heel sterk benadrukken dat je moet durven je grenzen aan te geven. Die liggen voor iedereen ergens anders. En het is ook gemakkelijker gezegd dan gedaan. Zeker bij jonge topsporters en met trainers die veel macht hebben. Spijtig genoeg wordt er niet altijd naar jou geluisterd.”
“Anderzijds moet het eigenlijk van binnenuit gebeuren. De structuur en de aanpak moeten veranderen. Op heel wat terreinen zijn er intussen al stappen gezet, maar het vraagt nog tijd …”
8. Hoe vond je de liefde voor (je) sport terug?
“Bij Cirque du Soleil. Uit het niets belden ze me op in 2018. Of ik het zag zitten om een zwangere artieste te vervangen. Ik was net gestart met een nieuwe job. Maar ik trainde wel nog wat en mijn condititie zat goed. En ik wist dat als ik die kans niet zou grijpen, dat ik er later spijt van zou krijgen. Ik waagde de sprong en reisde 2,5 jaar rond met het circus. En ik heb het mij nooit beklaagd.”
9. Hoe kijk je terug op je circusperiode?
“De positieve mentaliteit was nieuw. Ik was voornamelijk negatieve kritiek gewoon. Als het goed was, werd dat voorheen niet vaak gezegd. ‘Alsof je het niet gelooft’, zei mijn coach bij Cirque du Soleil. Ik voelde me ongemakkelijk bij complimenten. En een circusvoorstelling is geen wedstrijd, al wordt er ook verwacht dat je elke dag een kwalitatieve en foutloze show neerzet.” (glimlacht)
“Iedereen steunt elkaar, supportert voor elkaar. Ik weet dat ik de 1ste week een bericht naar huis stuurde dat ik het zo raar vond dat iedereen zo vriendelijk was. Ja, dát is een ‘gezonde’ wereld, reageerde het thuisfront. Je collega’s zijn je vrienden, je familie. Ik noem ze nog altijd mijn circusfamilie.”
10. Hoe ver wil je vandaag nog gaan om een passie na te streven?
“Ik blijf op zoek naar uitdagingen. Als ik een kans zie, grijp ik die. Maar mijn leven ‘opgeven’, zoals bij topsport? Niet meer. Er moet een evenwicht zijn. Ik sport nog en wil dat goed doen, maar me amuseren staat voorop.”
“Ik dacht nooit dat ik de weg zou terugvinden naar het turnen. En toch kwam ik er als handstandcoach weer op een positieve manier mee in aanraking. Ik haal er veel voldoening en plezier uit.”