In 2018 raakten Canigia en Sven zwanger. Na 11 weken was er geen hartslag meer. Hun wereld stortte in na dat zwangerschapsverlies, maar ze besloten om het opnieuw te proberen. Canigia werd weer zwanger. Maar na 8 weken verloren ze ook dat kindje.
Wat volgde, was een zwaar traject dat eindigde in nog 3 zwangerschapsverliezen. “Ik heb gehuild, geschreeuwd en de moed opgegeven. Het verdriet zal nooit helemaal verdwijnen. Toch is er ook plaats voor blijdschap, want ik ben weer zwanger”, zegt Canigia.
Verrassend zwanger
Intussen is ze al bijna 18 weken in verwachting. “Het voelt heel surreëel aan. Ik durf er eigenlijk nog niet goed van te genieten. De vrees dat er iets misloopt, is gewoon té groot.”
Die angst is begrijpelijk. In 2018 werd Canigia onverwacht zwanger. Ze gebruikte nog een anticonceptiemiddel. “Het was een grote verrassing, we waren eigenlijk niet bezig met zwanger worden. Ik had een koperspiraaltje in mijn baarmoeder zitten.”
“Toen we het goede nieuws kregen, waren we natuurlijk heel blij. We zouden ons wel aanpassen, het kindje was welkom. Ik vroeg mijn gynaecoloog of het spiraaltje niet verwijderd moest worden. Maar dat zou te riskant zijn voor het embryo, vertelde ze mij. Het bleef dus gewoon zitten.”
Weg van de wereld na zwangerschapsverlies
Wekenlang had Canigia last van bloedverlies. “Het voelde vanaf het begin niet goed aan. Tijdens een onderzoek kregen we dan het nieuws dat er geen hartslag meer was.”
“De grond verdween onder mijn voeten. De helft van wat de gynaecoloog toen vertelde, heb ik gewoon niet meer gehoord. Ik was weg van de wereld. Emotioneel werd ik van de ene naar de andere kant gesleurd. Het was allemaal heel wazig en onwerkelijk.”
Toch moesten Canigia en haar partner Sven de harde waarheid van het zwangerschapsverlies onder ogen zien. “Een week later moest ik naar het ziekenhuis voor een curettage. Dat is een gynaecologische ingreep waarbij het vruchtje verwijderd wordt uit de baarmoeder. Ons kindje was weg.”
“Ik was heel paniekerig en angstig in het ziekenhuis. Ik herinner me dat er in de ontwaakzaal een vrouw lag die net bevallen was van 2 kindjes. Zij kreeg er leven bij, ik moest het afgeven. Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Dat deed enorm pijn. Ik kreeg het moeilijk en vroeg aan een verpleegster om mij vast te pakken. Ze heeft mij een knuffel gegeven.”
“Na mijn zwangerschapsverlies vroeg ik een verpleegster in het ziekenhuis om een knuffel.”
Opnieuw een zwangerschapsverlies
Een jaar na de 1ste miskraam voelde Canigia zich weer klaar om zwanger te worden. “Na 10 maanden proberen, was ik zwanger. Op de 1ste echo rond 6 weken was alles prima. Ik had wel weer last van bloedverlies. Ik voelde instinctief dat er iets niet juist was. We verloren het kindje 2 weken later.”
Later bleek dat het een jongetje was. “We lieten onderzoeken uitvoeren. We wilden weten waarom we hem verloren waren. Er werd trisomie 22 vastgesteld, een genetische afwijking. Hij was niet levensvatbaar.”
“Opnieuw kregen we emotioneel een mokerslag te verwerken. Toch heb ik de schuld nooit bij mezelf gelegd, dat zit niet in mij. Dat we nu ook meer antwoorden kregen, was goed voor mij. Je voelt dat je alles dan meer een plaats kan geven. Dat helpt bij het verwerkingsproces.”
“Na mijn 5de zwangerschapsverlies ben ik volledig ingestort”
Het jaar nadien volgde nog 3 zwangerschapsverliezen. 2 biochemische zwangerschappen en 1 verlies na een ivf-traject. Biochemische zwangerschappen zijn zwangerschappen waarbij het kindje al heel vroeg stopt met groeien. Je hebt dan in het begin een verhoogde HCG-waarde (zwangerschapshormoon) in je bloed, maar dat neemt niet meer toe. Zo’n zwangerschap stopt meestal spontaan. Bij het ivf-traject was ons kindje ook niet levensvatbaar.”
Zwangerschapsverlies op een eigen manier verwerken
“Wat wij hebben meegemaakt, is niet niets. Je zou de moed kunnen verliezen. Of als koppel elkaar niet meer vinden in het verdriet. Je dreigt elkaar écht te kwijt te raken in een verlies.”
“Mijn man en ik hebben moeilijke momenten gehad. Soms liepen de spanningen heel hoog op. Ik ben meer een prater, mijn man verwerkt het verdriet liever op zichzelf. Hij spreekt niet graag over gevoelens.”
“Mijn man en ik rouwen elk op een andere manier”
“Maar ik weet dat hij erom geeft, dat hij er ook mee bezig is. Hij verwerkt het zwangerschapsverlies op zijn eigen manier. Hij heeft een andere manier van rouwen. En dat is oké. Dat heeft een psychologe in het ziekenhuis me geleerd: iedereen rouwt op een eigen manier. Al blijft het verlies zwaar, we hebben een manier gevonden om er samen mee om te gaan.”
“Elk jaar in april gaan we naar de sterrenweide in de buurt. Dat is een plek waar kindjes die gestorven zijn in de prille zwangerschap herdacht worden. Mijn man gaat mee. Zonder veel woorden weet hij hoe belangrijk dat voor mij is.”
Verhalen van andere mama’s
Na het laatste zwangerschapsverlies zat Canigia compleet in de put. De verhalen van anderen gaven haar steun. “Via Facebookgroepen kwam ik in contact met andere mama’s die te maken kregen met zwangerschapsverlies. Ik schreef zelf niet veel, maar heb wel veel gelezen. Dat deed me toen wel goed.”
“Er is nog iets dat mij enorm hielp. Via Instagram kwam ik in contact met ‘Mission Me’. Dat is een soort persoonlijk ontwikkelingstraject van 3 dagen in de Ardennen. Ik vertelde mijn verhaal en mocht mee. Dit was een ingrijpende ervaring voor mij. Het veranderde mijn leven.”
“Ik was veel rustiger na de 3-daagse en kon de toekomst aan. Ik ontmoette er een vrouw die ook een zwangerschapsverlies meemaakte. Zij raakte nadien niet meer zwanger. Maar het was oké zo voor haar. Dat gaf mij een bepaalde rust. Ik was altijd erg opgejaagd als het ging over zwanger zijn. Maar toen kreeg ik het gevoel: ‘wat komt, komt. En wat niet komt, komt niet. En dat is ook oké’.”
Opnieuw spontaan zwanger
Canigia en Sven zouden starten met een nieuw ivf-traject. Tot er iets onverwachts gebeurde. Canigia werd spontaan zwanger. “Was het omdat ik veel rustiger geworden was? Omdat ik de dingen meer nam zoals ze kwamen? Ik weet het niet. Alleszins, ik ben weer zwanger!”
“Of ik dolgelukkig ben? Dat durf ik niet zeggen, daarvoor heb ik te veel meegemaakt. Ik ben blij dat er een kindje komt, maar ook bang voor wat er gebeuren kan. Voor wat er kan mislopen. Er loert altijd een angst om de hoek. Toch merk ik dat ik dag na dag meer begin te genieten. Nu is het voorzichtig aftellen naar de geboorte. Zo fijn!”