Na een avondje uit raakte Ilke (29) onverwacht zwanger. Tijdens de 3de echo zag de gynaecoloog geen hartslag meer. Een gevoel van onmacht en verdriet nam het over. Als alleenstaande sterrenmama moest ze een manier vinden om met het verdriet van haar zwangerschapsverlies om te gaan. “Gelukkig vond ik de weg naar een psychiater.”
Ilke voelde het aan alles: er zat een kindje in haar buik. Haar lichaam werd gevoeliger, haar humeur begon te schommelen. Geuren werden plots heel sterk. “Ik kon de spanning niet meer aan en ging meteen 2 zwangerschapstesten halen. Ik wachtte niet tot de volgende ochtend en deed de test ’s middags al. Er verscheen meteen een dikke, volle streep: zwanger!”
Aan mijn lot overgelaten
“Het was niet gepland, maar ik was toch heel blij. Ik besloot om het kindje te houden en er alleen voor te zorgen. Ik zag het helemaal zitten. Tot het misliep. Mijn lichaam werd minder gevoelig en ik verloor bloed. Ik was heel ongerust. Ik nam contact op met het ziekenhuis. Tijdens de echo werd mijn vermoeden bevestigd: er was geen hartslag meer.”
Ilkes wereld stond stil. “Ik werd naar huis gestuurd. Mijn lichaam zou het kindje spontaan afstoten. Ik wilde me verzetten. Ik wilde het allemaal niet horen. De gynaecoloog van wacht liet me helemaal aan mijn lot over. De vroedvrouw zag dat ik het moeilijk had. Ze wilde me een knuffel geven. Maar dat mocht niet, ze werd gewoon de kamer uitgestuurd. Ik kan nog altijd niet beschrijven hoe onwerkelijk de situatie aanvoelde. Verschrikkelijk.”
“Mijn kindje is uiteindelijk spontaan gekomen. Ik heb er op mijn manier afscheid van kunnen nemen. Ik gaf het ook een naam: Minnie. Een naam voor zowel een jongen als een meisje, want ik wist niet wat het geslacht was.”
Het werk en zwangerschapsverlies
“De periode na de miskraam was heel wazig. Ik voelde me niet in staat om naar het werk te gaan. Ik vroeg of ik mocht telewerken, maar dat mocht niet. Ik ging terug, maar was er eigenlijk niet klaar voor. Het was heel moeilijk om met mijn collega’s over het zwangerschapsverlies te praten. Ik vroeg hen ook om mij ruimte te geven.”
“Ik ben dan uiteindelijk 2 dagen gaan werken en ben dan volledig gecrasht. Het ging gewoon niet meer. Er was ook een zwangere collega die veel opmerkingen en complimenten kreeg, ik kon dat niet aan.”
“Een zwangere collega kreeg veel aandacht, terwijl ze mij alleen lieten”
Zwangerschapsverlies en het verdriet alleen dragen
Het is iets wat Ilke erg opvalt: ze moet het verdriet grotendeels alleen dragen. Ze stuit op onbegrip. Haar omgeving (werk, thuis, vriendenkring) reageert erg gelaten. “Ik heb geen partner om het verdriet mee te delen. De man van wie ik zwanger was, had al kinderen. Hij begreep niet dat ik het wilde houden. Hij vond het egoïstisch.”
“Mijn familie probeert begrip te tonen. Met mijn stiefvader kan ik er helemaal niet over praten, mijn mama staat er meer voor open. Maar zij focust zich vooral op praktische zaken. Zij doet bijvoorbeeld mijn was. Dat is haar manier om mij te helpen, te ontlasten. Toch blijft het een moeilijk en gevoelig onderwerp.”
“Gelukkig heb ik wel een goede vriendin, die me sterk aanvoelt. Ze is meteen na het zwangerschapsverlies langsgekomen. We begrijpen elkaar zonder veel woorden. Ik ben ook meter van haar kindje. Het gaat met ups en downs.”
Herinneringen helpen verwerken
“Om het verwerkingsproces te kunnen starten, verzamelde ik meteen tastbare herinneringen. Ik heb een steen gezocht. Daarop heb ik de naam ‘Minnie’ geschreven. Als ik het moeilijk heb, pak ik hem even bij mij.”
“Ook de echo’s en het zwangerschapsboekje zitten in een doos. Ik ben van plan om een tattoo te laten zetten. Ik zoek naar allerlei manieren om de herinnering te koesteren. Zo draag ik ook een halsketting met ‘mama met 2 kindjes’ erop.”
“Ik zoek naar allerlei manieren om de herinnering te koesteren”
2 kindjes ... “Minnie was niet het 1ste kindje dat ik verloor. Toen ik 16 was, onderging ik verplicht een abortus. Het was een heel moeilijke situatie, er kon en mocht niet over gepraat worden. Mijn familie en de familie van mijn toenmalige vriend vroegen om het kindje te laten weghalen.”
“Mijn papa zette me af aan de abortuskliniek. De steun van het personeel daar was wel groot. Maar toen het kindje er niet meer was, werd er niet meer over gepraat. Het hoofdstuk was afgesloten voor mijn familie.”
“Toen het kindje er niet meer was, werd er niet meer over gepraat.”
Steun van professionals bij zwangerschapsverlies
Met het verlies van haar 2de kindje kwam er een emotionele golf op haar af. Alles kwam naar boven. “Ik besefte dat ik nog veel onverwerkt verdriet had. Mijn abortus was niet afgesloten, laat staan dat ik ze verwerkt had. Daarbij kwam dan het 2de zwangerschapsverlies.”
Vandaag gaat Ilke naar een psychiater. “We zitten nog in de opstartfase. Maar ik merk dat ik de hulp kan gebruiken. Ik kon of wilde nooit hulp aanvaarden. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Ik los de dingen zelf op. Maar het groeide boven mijn hoofd. Het werd te zwaar.”
“Ik zie nu in dat hulp vragen geen schande is. Ik schaam me er ook niet meer voor. Terwijl ik dat vroeger wel zou gedaan hebben. Ik moet dit doen om verder te kunnen met mijn leven, om mijn verdriet een plaats te geven. De psychiater helpt me mijn abortus en zwangerschapsverlies te verwerken. Ik merk dat erover praten al enorm deugd doet.”
“Hulp vragen is absoluut geen schande”
Stap voor stap bouwen Ilke en haar psychiater aan haar herstel. “Daar ben ik heel blij om. Ik durf naar de toekomst te kijken, al is het voorzichtig. Maar hoe dan ook, mijn droom is nog altijd om mama te worden. Een broertje of een zusje voor mijn 2 sterrenkindjes.”
“Mijn 2 sterrenkindjes zijn altijd bij mij. Misschien niet fysiek, maar wel in mijn hart. Ik draag ze rond mijn hals en in mijn gedachten. Ze zijn ook samen en dat is een troostende gedachte.”