3 zonen heeft ze. Dat zal Melda (39) altijd blijven zeggen, ook al kwam haar middelste kind op 8 april 2014, 1 dag voor de uitgerekende geboortedatum, levenloos ter wereld.
Geen hartslag meer
“Het is niet omdat hij gestorven is in mijn buik dat hij er nooit is geweest”, zegt Melda (39), die totaal onvoorbereid was op het zwangerschapsverlies.
“Ik had een heel normale zwangerschap, maar de dag voor de bevalling kreeg ik een harde buik. Ik had al een kindje op de wereld gezet, dus ik ging ervan uit dat dit het signaal was dat de baby eraan kwam. Mijn man en ik gingen naar het ziekenhuis en de verpleegster haalde de dokter erbij. Die vertelde ons dat hij geen hartslag meer hoorde.”
Kon niet huilen
Joshua, zoals Melda en haar man hun zoontje noemden, was een voldragen baby. Omdat het zwangerschapsverlies zo dicht bij de uitgerekende bevalling gebeurde, was er geen andere optie dan hem op een natuurlijke manier geboren te laten worden. “Ik kreeg een pil om de bevalling op gang te brengen. De dokter stelde ook een epidurale verdoving voor, maar die weigerde ik in 1ste instantie. Tot de pijn te erg werd.”
“Joshua werd geboren en ik nam hem in mijn armen. Maar ik kon niet huilen. Mijn hoofd was compleet leeg. De klap kwam pas 2 tot 3 dagen later, toen we hem moesten begraven. Gelukkig had de verpleegster een voetafdruk van Joshua genomen en een paar van zijn haartjes afgeknipt. Die koester ik nog altijd, want andere herinneringen heb ik niet.”
Waarom zwangerschapsverlies?
“Het moeilijkste vond ik de waarom-vraag”, gaat Melda verder. “Waarom het zwangerschapsverlies? Waarom is Joshua gestorven? Ik heb niks verkeerd gedaan tijdens mijn zwangerschap. Ik rookte niet, ik dronk geen alcohol. Een autopsie wilde ik niet, maar Joshua’s bloed werd samen met het mijne wel onderzocht. Maar er was geen oorzaak voor zijn dood te vinden.”
“Waarom is Joshua gestorven? Ik heb niks verkeerd gedaan tijdens mijn zwangerschap”
Melda ging door een diep rouwproces, waarbij haar man en oudste zoon zowat haar enige steunpilaren waren. “Mijn man had ook verdriet, maar hij moest zich sterk houden voor mij. Na 2 weken moest hij weer gaan werken en zat ik alleen thuis. Ik deed niks anders dan huilen, bidden en praten met God. In de hoop toch een antwoord te krijgen op het ‘waarom’.”
Opnieuw zwanger
De ommezwaai kwam er een kleine 2 jaar na het zwangerschapsverlies, toen Melda opnieuw zwanger werd. “Mijn zoon wilde graag een broer en ik voelde me er klaar voor”, glimlacht ze. “Ik kon ook niet in mijn verdriet blijven hangen, want mijn gezin had mij nodig.”
“Maar het was wel een lastige zwangerschap, omdat ik zo bang was nog een baby te verliezen. Als ik even geen beweging meer voelde in mijn buik, belde ik meteen naar mijn man en moest hij met mij naar het ziekenhuis. Dat was niet oké natuurlijk, want al die stress was ook schadelijk voor mijn ongeboren kindje.”
“Uiteindelijk liet mijn arts me een maand voor de bevalling opnemen in het ziekenhuis. Op die manier was ik op een veilige plek en hoefde ik me minder zorgen te maken. Het was zo’n opluchting toen mijn 3de zoon gezond en wel ter wereld kwam en ik hem hoorde huilen.”
“Het was zo’n opluchting toen mijn 3de zoon gezond en wel ter wereld kwam en ik hem hoorde huilen”
Luister na een zwangerschapsverlies
“Na mijn zwangerschapsverlies zeiden mensen me: ‘je bent jong, je kan nog kinderen krijgen’. Maar dat vond ik vreselijk om te horen. Een ander kindje kan Joshua nooit vervangen. Ik heb zijn dood een plaats gegeven en ik heb aanvaard dat ik nooit zal weten waarom hij stierf. Maar de lege plek die hij heeft achtergelaten, kan niemand invullen.”
“Daarom zeg ik altijd: als je in je omgeving met zwangerschapsverlies wordt geconfronteerd, praat dan niet te veel. Luister vooral. Geef het getroffen gezin tijd, want iedereen rouwt op zijn eigen tempo. En bied praktische hulp. Ik wilde tijdens mijn rouw niks doen. Niet koken, niks. Als mensen je dan eten komen brengen, betekent dat veel meer dan alle goedbedoelde woorden.”