Haar kleine handjes en voetjes. Dat is het 1ste waaraan Sarah en haar man Nicola denken wanneer ze herinneringen aan hun dochter ophalen. Het koppel moest een zwangerschapsverlies verwerken na 23 weken. “Onze tatoeages, waarmee we haar gedenken, zorgen ervoor dat het gesprek op gang komt. Dat is precies wat we willen: de herinnering aan onze dochter Norah zoveel mogelijk levend houden.”
Sarah en Nicola waren zwanger van hun 1ste kindje, een dochter. Tijdens de 3de echo in het ziekenhuis liep het anders dan gepland.
Niets meer mogelijk
“Ik was op dat moment 23 weken zwanger en we gingen op controle bij onze gynaecoloog. Mijn man Nicola was mee. Tijdens de echo keek de dokter plots raar op. Ze was muisstil en stelde ons de vraag of er genetische aandoeningen waren in de familie. Zonder veel te zeggen stond ze recht en ging ze een 2de dokter halen”, vertelt Sarah.
“Toch viel onze frank nog niet meteen. Tot de dokter ons vertelde dat onze dochter om verschillende redenen niet levensvatbaar was. Ze had onder meer een open ruggetje, extra tenen en vingers, vocht in de hersenen, een klompvoetje en cystes op de niertjes. We vroegen of er iets mogelijk was, een operatie bijvoorbeeld. Maar dat was niet het geval”, vertelt Nicola.
Het koppel moest een erg moeilijke beslissing nemen. Maar een beslissing die voor hun dochter de beste was. “Mijn wereld stortte compleet in”, zegt Sarah. “Ik voelde op dat moment mijn hart breken”, vult Nicola aan.
Knuffels, kusjes en verhaaltjes lezen
Sarah moest enkele dagen later bevallen van Norah. “Ik was daar eerst heel kwaad over. Ik begreep niet dat ik mijn dochter zo ter wereld moest brengen. We hebben naar andere ziekenhuizen gebeld, maar ook daar vertelden ze dat ik moest bevallen. Omdat we over een bepaalde termijn zaten, 23 weken.”
Een chatgesprek met een andere sterrenmama bracht Sarah op andere gedachten. Sterrenmama’s, sterrenpapa’s of sterrenouders verliezen hun kindje tijdens de zwangerschap of in de weken of maanden na de geboorte. “Deze sterrenmama vertelde me hoe belangrijk het voor haar was geweest om haar kindje te zien, vast te houden en er een verhaaltje aan te kunnen vertellen. Ik besefte plots: ik ga mama worden, waarom zou ik mijn kindje dan niet willen zien? Ik ben 180 graden gedraaid. Ik moest Norah kunnen vasthouden, knuffelen, kusjes geven. En haar een verhaaltje kunnen voorlezen.”
“Ik moest Norah kunnen vasthouden, knuffelen, kusjes geven”
“Op 16 september 2021 werd Norah geboren. We hebben foto’s gemaakt, haar vastgepakt, iets geschreven en voorgelezen. Er was ook een herdenkingsmoment voor haar in het ziekenhuis. Allemaal belangrijke elementen bij de start van ons verwerkingsproces”, vult Nicola aan.
Foto’s van Boven De Wolken
Herinneringen van Norah bewaren, ophalen en delen vinden Sarah en Nicola heel erg belangrijk. “Tijdens de 3de echo, toen we het slechte nieuws kregen, nam ik met mijn smartphone het geluid van haar kloppende hartje op. Ik vond dat zo belangrijk. En op sommige momenten luister ik er nog naar”, vertelt Sarah.
Haar kleine handjes en voetjes en hoe klein ze was: dat herinneren Sarah en Nicola zich nog goed. Boven De Wolken (vzw die ouders van doodgeboren baby’s met een gratis fotosessie een tastbare herinnering biedt) maakte foto’s van de kleine Norah. “Deze foto’s zijn van onschatbare waarde. We hebben ook wel foto’s genomen met onze smartphone, maar die zijn toch niet hetzelfde.”
“Van in de slaapkamer tot in de living: overal staan foto’s van onze dochter. In huis gaat ze overal met ons mee, maar ook daarbuiten. Zo hebben we allebei een juweel waarin de as van onze dochter zit. Sarah heeft een halsketting, ik heb een armbandje”, gaat Nicola verder.
"De asjuweeltjes zorgen ervoor dat onze dochter altijd bij ons is"
Tastbare herinneringen na zwangerschapsverlies verlichten de pijn
Het koppel liet ook tatoeages zetten ter nagedachtenis van hun dochter. Bij mama Sarah staat de naam van hun dochter op haar arm. Samen met een sterretje en de geboortebloem van de maand september.
Papa Nicola draagt de voetjes van Norah op zijn binnenarm. De geboortebloem van september staat op zijn been. Ook het koesterbandje liet hij tatoeëren. Sarah draagt het echte armbandje.
“Een koesterarmbandje krijg je van het Berrefonds (vzw die ouders ondersteunt bij zwangerschapsverlies) in het ziekenhuis. Het zit in een koesterkoffer met nog meer spulletjes. Denk aan een beertje, armbandjes, een fotoalbum, zaadjes van vergeet-mij-nietjes, gips om een afdruk van haar voetje te maken en de contacten van het fonds. Dat was superbelangrijk voor ons. Zo konden we tastbare herinneringen maken.”
Trots op hun lieve dochter
“Er zal altijd een leegte blijven in ons leven. Die zal niet verdwijnen. Maar de momenten koesteren die we samen hadden en de herinneringen doen veel voor de verwerking.”
“Er zal altijd een leegte blijven. Maar de koesterkoffer van het Berrefonds zorgde voor tastbare herinneringen”
“Als we het moeilijk hebben, kijken we ernaar of pakken we die zaken vast. Dan denken we met veel liefde aan onze lieve, kleine Norah. Ook al is ze niet bij ons geweest zoals we wilden, toch zijn we zo trots op haar. Ze is en blijft altijd ons 1ste kindje. Dat verandert nooit.”