Het was niet de bedoeling dat Joyce (34) zwanger zou geraken. Maar toen het 2 jaar geleden toch gebeurde, sloten zij en haar toenmalige partner de baby snel in hun hart. “We waren er zeker van dat het een jongen zou worden.”
Geen hartslag meer
“Op een avond zaten we in bad te fantaseren over hoe liefdevol we als ouders zouden zijn. We dachten na over namen en lachten ermee hoe we met kerst in ‘matching’ pyjama's zouden zitten”, vertelt ze.
Helaas besliste het lot er anders over. Na 9 weken maakte Joyce een zwangerschapsverlies mee. “Na dat bad had ik wat bloedverlies. 2 dagen later moesten we naar de gynaecoloog. Daar kregen we tijdens de echo te horen dat er geen hartslag meer was.”
Te weinig aandacht voor partner
Wat volgde, was vooral onbegrip en verbazing, herinnert Joyce zich. “Ik voelde me anoniem en geïsoleerd. Ik kon kiezen tussen een curettage (ingreep om het vruchtje te verwijderen) of pillen. Ik koos voor de medicatie, zodat het zo snel mogelijk voorbij was.”
“Mijn partner ging gewoon werken, want hij had geen doktersbriefje. Er is in zo’n situatie veel te weinig aandacht voor de partner. ‘s Avonds kwam hij thuis met bloemen. Toen de krampen op gang kwamen, waren die heel intens. De ochtend nadien vertelde ik tegen mijn mama wat er was gebeurd. Heel vreemd, omdat we normaal gezien 2 dagen later onze zwangerschap zouden aankondigen.”
“Rollercoaster na zwangerschapsverlies”
Joyce en haar partner probeerden de draad van hun leven zo vlug mogelijk weer op te pikken. “Het was een rollercoaster. Ik ging weer werken, er waren de activiteiten met vrienden en familie … Maar de weken nadien waren moeilijk en onvoorspelbaar, omdat de bloedingen aanhielden.”
Maanden later had ik nog problemen met mijn maandelijkse cyclus. En dan kwam de lockdown en werd alles zwaarder. Ik had meer tijd om na te denken. Het werd moeilijker om samen met mijn partner een leven op te bouwen en onze verwachtingen op elkaar af te stemmen. Hij wilde nooit meer zoiets meemaken.”
Op zoek naar oorzaken
Zoals dat wel vaker gebeurt bij koppels in zo'n situatie, gingen Joyce en haar partner anders om met de verwerking van hun verlies. “Ik had nood aan erkenning en deelde mijn verhaal, omdat ik het kwijt moest. Hij had dat veel minder. Hij zweeg er liever over, want ‘je kan er toch niks aan doen’. Dat is een gevoel van onmacht.”
“We gingen ook op zoek naar de oorzaak of de reden voor het zwangerschapsverlies. Hij is een veertiger en haalde zijn leeftijd weleens aan als mogelijke factor. En ik dacht allerlei slechte dingen over mezelf en mijn lichaam. Dat ik te laat met vitamines was begonnen. Dat er iets mis was met mij. Of dat ik het niet ‘verdiende’ om mama te worden. Maar ik heb moeten aanvaarden dat het simpelweg niet kon of mocht zijn.”
“Ik heb moeten aanvaarden dat het simpelweg niet kon of mocht zijn.”
Alleen met het verdriet
Hoewel ze elkaar bleven steunen, gingen Joyce en haar partner uit elkaar. Zij voelde zich lange tijd alleen met haar verdriet. “Maanden na datum kreeg ik een rekening voor de consultatie bij de gynaecoloog, waar het zwangerschapsverlies werd vastgesteld. Dat opende alle wonden weer.”
“Het leek ook alsof niemand in mijn omgeving hetzelfde meemaakte als ik. Dat versterkte mijn gevoel dat het aan mij lag nóg meer. Pas vele maanden later las ik een opiniestuk over zwangerschapsverlies. Dat beschreef voor het 1st deels hoe ik me voelde. Vandaag zit dat artikel nog altijd in mijn portemonnee.”
“Het valt me op dat bekende vrouwen pas over hun zwangerschapsverlies praten als er een gezond kind volgt. Zo lijkt het alsof er toch nog een ‘happy end’ is. Maar bij ons is dat er niet gekomen.”
Professionele hulp bij zwangerschapsverlies
Intussen leerde Joyce leven met haar verlies en verdriet. “Gesprekken met vrouwen die hetzelfde meemaakten hebben me echt geholpen”, zegt ze. “Je denkt er niet constant aan natuurlijk. Maar de periode dat de baby had geboren moeten worden, Allerheiligen en de 1ste kerst waren moeilijk. Ik heb een versiering met erwtjes voor in de kerstboom. De grootte van een foetus wordt vaak vergeleken met een groente of vrucht. Onze foetus was nog maar een erwtje …, vandaar.”
“Het enige wat ik misschien anders had gedaan, was onze zwangerschap vlugger bekend maken. Hoe sneller mensen op de hoogte zijn, hoe sneller het bespreekbaar is als het mis gaat. Ik heb ook geleerd dat je je vrienden bij sommige verwerkingsprocessen niet te zwaar moet belasten. Professionele hulp is soms echt wel nodig.”
“De droom blijft”
“De droom om ooit mama te worden, blijft bestaan”, aldus Joyce. “Vorig jaar kocht ik in Italië een prachtig wit rompertje, met de stiekeme hoop het ooit te kunnen gebruiken. Maar begin dit jaar heb ik het cadeau gegeven aan mijn broer, die voor de 1ste keer papa is geworden.”
“Vorig jaar kocht ik in Italië een prachtig rompertje, met de stiekeme hoop het ooit te kunnen gebruiken.”
“Ik heb momenteel geen partner, maar wel een gezinswens. Natuurlijk kan je ook een fantastisch leven leiden zonder kinderen of partner. En mijn leven is echt wel goed. Maar toch is er die hunkering. Ik heb me al geïnformeerd over het invriezen van eicellen, of om een bewust alleenstaande moeder te worden. Maar de stap zetten vind ik moeilijk.”
“Ik focus me vandaag op wat er wél is. Ik heb geweldige vrienden en familie. En er is een nieuwe generatie kindjes in mijn omgeving die ik graag zie en die ik met veel liefde wil ondersteunen. Het feit dat ik door hun ogen naar de wereld mag kijken, is een verrijking.”