Ilse heeft 5 kinderen. Maar tussen haar 1ste en 5de kindje, maakte ze 3 keer een zwangerschapsverlies mee. Hoe gaf ze dit telkens weer een plaats?
Op haar 24ste beviel ze van een kerngezonde dochter, maar toen Ilse en haar man 6 jaar later voor een 2de kindje wilden gaan, verliep dat een heel stuk moeilijker.
1ste zwangerschapsverlies: echo als enige herinnering
“Mijn 1ste zwangerschap ging perfect. Na 2 maanden was ik al zwanger”, herinnert ze zich. “De 2de keer moesten we meer geduld hebben. Toen was het een half jaar wachten op een positieve zwangerschapstest, maar de 1ste echo was helemaal in orde.”
“Maar 3,5 maanden later kreeg ik bloedverlies. Ik was net zwangerschapskledij gaan kopen, zo cynisch was het. In het ziekenhuis bleek dat de foetus al een week of 2 overleden was. De dokter voerde een curettage (waarbij het zwangerschapsweefsel uit de baarmoeder wordt geschraapt met een soort lepel, nvdr) uit om het vruchtje te verwijderen. Daar heb ik veel verdriet van gehad.”
“Achteraf had ik ook spijt dat ik niet ben bevallen, want dan had ik tenminste geweten welk geslacht het kindje had. En dan was er iets tastbaars geweest om afscheid van te nemen. Een echo is nu het enige aandenken dat ik heb.”
“Achteraf had ik spijt dat ik niet ben bevallen, want dan had ik geweten welk geslacht het kindje had”
Blijven proberen na 2de en 3de zwangerschapsverlies
Een half jaar later was Ilse opnieuw in blijde verwachting. “Maar na een paar weken liep het weer mis. Na dat zwangerschapsverlies heb ik het vruchtje in de tuin begraven. Aan dat plekje mag niemand komen”, zegt ze.
“De 3de keer was ik ongeveer 7 weken ver toen ik voor een echo naar de dokter ging. Daarop was te zien dat het vruchtzakje leeg was …”
“Ondanks al die teleurstellingen bleef ik proberen. Ook al zag mijn man het niet meer zitten, omdat hij merkte hoe ik eronder leed. Dat heeft tot heel wat ruzies geleid. Na 3 keer zwangerschapsverlies, wilde ik koste wat het kost nog een zwangerschap die goed afliep. Zo kón ik het er niet bij laten.”
Pas blij bij geboorte
De 4de keer was het eindelijk zover: Ilse beviel van een zoon, die inmiddels 13 is. “Maar van die zwangerschap kon ik totaal niet genieten”, herinnert ze zich.
“Voor het minste stond ik in het ziekenhuis. Bij de eerste 2 echo’s mocht mijn man ook niet mee van mij. Ik wilde het lot niet tarten. Pas toen mijn zoon in mijn armen lag, voelde ik blijdschap.”
“Pas toen mijn zoon in mijn armen lag, voelde ik blijdschap”
Weinig steun
“De impact van een zwangerschapsverlies is veel groter dan mensen denken”, weet Ilse. “Ik vind het heel spijtig dat er zo weinig over wordt gesproken. Het is precies een taboe. Uit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. De reacties die je krijgt … verschrikkelijk. ‘Het is misschien beter zo’, ‘Wees blij, je hebt toch al een gezond kind’... Dat zijn dingen waaraan je écht geen boodschap hebt.”
“Wees blij, je hebt toch al een gezond kind’... Daar heb je écht geen boodschap aan”
“Het enige wat mij geholpen heeft, zijn de internetforums van vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt. Hun verhalen zorgden ervoor dat ik me minder alleen voelde. Het is heel belangrijk om zo’n klankbord te hebben. Ik ging wel naar een psycholoog, maar ik moest er ook over kunnen praten met mensen die wisten wat het was. Zij begrijpen het écht.”
Engelenvleugels
“Je weet wel dat een zwangerschapsverlies kan gebeuren. Maar als je zoals ik al een gezond kind hebt, verwacht je dat niet”, gaat Ilse verder. “Na de 3de keer heb ik een boekje gemaakt waarin ik een afscheidsbrief aan mijn 3 kindjes heb geschreven. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hen denk. Ik heb ze ook laten tatoeëren op mijn arm, in de vorm van 3 engelenvleugels.”
Een medische reden voor de zwangerschapsverliezen vonden dokters bij Ilse niet. “En toch vraag je je af waarom. Ik had ergens gelezen dat het niet goed is om cola te drinken als je in verwachting bent en dus raakte ik tijdens de zwangerschap van mijn zoon geen cola aan. Hij is gezond ter wereld gekomen. Heeft het daar iets mee te maken? Of was er toch een andere oorzaak? Ik zal het nooit weten.”