In maart 2022 werd Colins vrouw Cindy ernstig ziek. Ze verloor haar beide voeten en een hand. Sindsdien is Colin (49) mantelzorger. Dat doet hij met heel zijn hart, maar hij weet dat hij ook voldoende mild moet blijven voor zichzelf.
Cindy belandde op spoed met hevige buikpijn. “Ze had een invaginatie van de dunne darm”, vertelt Colin. “Dat wil zeggen dat de dunne darm in zichzelf keerde en bepaalde delen ervan geen zuurstof meer kregen. Samen met die darminvaginatie kreeg ze een septische shock: een extreme ontstekingsreactie op een infectie waarbij bacteriën in de bloedbaan geraken. Haar bloeddruk daalde zo fel dat er niet genoeg bloed meer naar haar organen stroomde.”
Voeten en handen geamputeerd
Een spoedoperatie volgde, maar de pijn bleef aanhouden. “2 dagen na de operatie zei de dokter dat de ingreep niet gelukt was. Een nieuwe operatie was nodig. Daarna besloten ze om Cindy tijdelijk kunstmatig in coma te houden, om haar lichaam te laten herstellen.”
Tijdens de kunstmatige coma zorgde medicatie dat er voldoende bloed naar haar organen stroomde, maar daardoor ging er te weinig bloed naar haar ledematen. Zo stierven haar voeten en handen af. En ook haar flank raakte aangetast.
“Mijn vrouw was heel zwak en kon zelfs niet meer spreken”, gaat Colin verder. “Om haar te redden, moesten de dokters haar beide voeten, haar rechterhand en een deel van haar linkerhand amputeren. Daarna volgde een huidtransplantatie van haar bil naar haar flanken.”
Kracht en doorzettingsvermogen
Na de amputatie van haar voeten en handen begon Cindy te revalideren. “De 1ste maanden verbleef ze in een revalidatiecentrum”, gaat Colin verder. “Mijn vrouw kon niets meer. Ze kreeg protheses aan haar handen en voeten, maar ze moest helemaal van 0 beginnen. Ze toonde zoveel kracht en doorzettingsvermogen.”
Al tijdens Cindy’s verblijf in het revalidatiecentrum werd Colin mantelzorger. “We hebben 3 kinderen van 17, 14 en 11 jaar en uiteraard zorgde ik thuis voor hen, maar ik wilde er ook zoveel mogelijk zijn voor Cindy. Ik was vaak in het ziekenhuis en leerde hoe ik haar kon helpen. Zo bereidde ik me voor op de mantelzorg later thuis.”
“In het ziekenhuis leerde ik hoe ik haar kon helpen. Zo bereidde ik me voor op de mantelzorg later thuis”
Naarmate haar herstel vorderde, kon Cindy af en toe naar huis. “We begonnen met 1 dag en zo bouwden we op naar een weekend, een halve week en verder. Haar doel was om voor Kerstmis weer thuis te wonen, en dat is gelukt”, glimlacht Colin. “Sinds 21 december 2022 is ons gezin opnieuw compleet.”
Met de hulp van thuiszorg
Vanaf haar thuiskomst nam Colin de zorgtaken voor Cindy op zich. Hij kreeg daarbij de hulp van thuiszorg van i-mens. “Ik hielp waar ik kon. ’s Ochtends waste en verzorgde ik mijn vrouw. Ik bracht haar naar het ziekenhuis voor de revalidatie, hielp haar naar het toilet gaan en hielp haar met eten. De 1ste maanden waren heel intensief.”
Los van de mantelzorg maakte het koppel een mentale klik. “We hebben grenzen verlegd in ons huwelijk”, bevestigt Colin. “Ik verlegde grenzen in mijn zorg voor Cindy, maar voor haar was het ook niet makkelijk om die zorg te aanvaarden. Iedereen wil zo zelfstandig mogelijk zijn, dus het is heel confronterend om te beseffen dat iets niet lukt.”
“We hebben grenzen verlegd in ons huwelijk”
Mantelzorg neemt af
Vandaag gaat het steeds beter met Cindy. “We zijn er nog niet, maar ze heeft al een indrukwekkende weg afgelegd. Intussen hebben we geen thuiszorg meer en ze revalideert verder thuis. Dankzij een aantal aanpassingen in haar auto kan ze opnieuw rijden. Dat maakt het voor ons allebei makkelijker, want het geeft haar meer vrijheid.”
Omdat Cindy steeds meer kan, neemt Colins praktische zorg voor haar geleidelijk af. Ook dat is een klik maken, vindt hij. “Ik was het gewoon om alles over te nemen, maar dat hoeft eigenlijk niet meer. Mijn 1ste instinct is om haar nog altijd zoveel mogelijk te helpen, maar Cindy vindt haar zelfstandigheid heel belangrijk. Dat is natuurlijk goed, maar het is weer wennen.”
Zorgen voor elkaar
Ondanks de zware uitdagingen van de voorbije 2 jaar, bleef Colin altijd positief.
“Vanaf het moment dat Cindy ziek werd, nam iets in mezelf over. Ik was ervan overtuigd dat het goed kwam, maar ik wist dat het op sommige momenten heel lastig zou zijn. Daarom probeerde ik ook mild te zijn voor mezelf en niet te veel druk te leggen. Elke stap vooruit was positief.”
Naast de praktische zorg voor Cindy, maakte Colin daarom af en toe tijd voor zichzelf. “Ik besefte dat het belangrijk was om mezelf niet helemaal weg te cijferen, want dan zou ik mezelf verliezen. Als je dat doet, verliest eigenlijk iedereen. Ik bleef bewust werken, sprak nog af met vrienden of ging naar het voetbal kijken. Cindy gunde me dat ten volle. Het gaf me de energie om te blijven vechten.”
“Het was belangrijk om mezelf niet helemaal weg te cijferen, dan zou ik mezelf verliezen”
Blijven doorgaan
Tegelijkertijd bleven Colin en Cindy waakzaam voor de balans in hun gezin. “We hebben altijd heel open met onze kinderen gepraat over hoe het met Cindy ging. Toen het allemaal gebeurde, kwamen de examens er net aan. Dat baarde ons zorgen, maar onze kinderen hebben doorgezet. Dat maakte ons ontzettend trots.”
“We zeggen weleens ‘en de boer, hij ploegde voort’”, besluit Colin. “Dat geldt ook voor ons. We blijven doorgaan, wat er ook gebeurt.”