Op haar 35ste kreeg Connie de diagnose van diabetes type 2. Ze leerde ermee leven, al was dat niet eenvoudig. Vooral de aanpassing van haar levensstijl kostte veel moeite, want ze was naar eigen zeggen iemand die constant in de zetel hing. Maar ze draaide de knop om, paste haar voeding aan en ging wandelen.
Connie (63) kreeg diabetes tijdens haar zwangerschap, zo’n 30 jaar geleden. Zwangerschapsdiabetes is vaak een signaal van je lichaam, waardoor je risico loopt nadien (na de bevalling) blijvende diabetes te ontwikkelen. Zo ging het ook bij Connie.
“Diabetes zit in mijn familie. Mijn vader had ook suikerziekte, dus ik wist wel wat het was. Toch bleek het een grote uitdaging om er zelf mee om te gaan”, vertelt ze.
Diabetes? Gedaan met koekjes
“Ik moest meerdere keren per dag insuline spuiten, om mijn suikerwaarden op peil te houden. Maar het was ook gedaan met koekjes eten, zeg maar. Ik moest veel meer letten op mijn voeding en vooral gezonder eten. En dat vond ik behoorlijk moeilijk.”
De grote aanpassingen in haar levensstijl die eigenlijk nodig waren, bleken een zware taak. Connie geeft toe dat ze niet gezond leefde, ook al had ze diabetes. “Ik woog 120 kilogram en ik bewoog amper. Van de woonkamer naar de keuken gaan was al een opgave. Mentaal ging ik alleen maar achteruit. Ik kwam thuis en hop, ik kroop in mijn zetel. Of ik sliep. Het heeft heel lang geduurd voor ik besefte dat ik een grote ommezwaai moest maken”, weet ze.
Naar de wandelclub
Maar die klik maakte ze enkele jaren geleden wél. “Ik naderde de leeftijd van 60. En mijn huisarts trok aan de alarmbel. Ik vertelde hem dat ik na mijn pensioen meer ging bewegen en zou gaan wandelen. ‘Vergeet dat maar, tegen dan kan je dat niet meer’, antwoordde hij. Dat was hard, maar het zette me aan het denken”, herinnert Connie zich.
“Ik kwam thuis na die consultatie en ik heb me vrijwel meteen ingeschreven in een wandelclub. Ik begon met korte wandelingen en bouwde op tot tochtjes van 5 kilometer. En ik dacht aanvankelijk dat ik daar ook zou stoppen.”
“Maar kijk, ik raakte gebeten door de wandelmicrobe. Intussen wandel ik elke middag een halfuurtje tijdens mijn pauze en maak ik elke zondag een stevige wandeltocht van 20 tot 30 kilometer.”
"Ik wandel elke middag een halfuurtje tijdens mijn pauze"
Motivatie
Ook grotere wandelevents zet ze graag op het programma. “De Vierdaagse van de IJzer bijvoorbeeld, maar ook de Tweedaagse van Blankenberge. Daarnaast begeleid ik deelnemers van de Dodentocht.”
Hoe vindt Connie de motivatie om elke dag een korte wandeling te maken? En elke zondag een grotere tocht te maken. “In hele simpele dingen. Ik concentreer mij bijvoorbeeld op de natuur en krijg daar energie van. Ook het feit dat ik deel uitmaak van een wandelgroep en dat sociale contact stimuleren mij.”
“Ik had nooit gedacht dat de positieve effecten van wandelen zo groot konden zijn. Had ik dat geweten, was ik er veel vroeger mee begonnen. Echt waar.”
"Ik moet minder insuline spuiten en de dagen waarop ik veel beweeg, moet ik zelfs geen medicatie meer nemen"
Minder medicatie nodig voor diabetes
Sinds ze haar wandelschoenen aantrok, zijn Connies suikerwaarden opmerkelijk verbeterd. “Ik moet veel minder insuline spuiten – uiteraard in samenspraak met mijn dokter – en de dagen waarop ik veel beweeg, moet ik zelfs geen medicatie meer nemen. Ook de antidepressiva die ik nam, zijn verleden tijd. Die kon ik onder begeleiding afbouwen”, zegt ze.
“Ik ben een astmapatiënt en was vroeger regelmatig ziek. Nu? Niks meer, ik heb geen enkele ziektedag meer moeten nemen op het werk. Zelfs de dokters zijn ervan geschrokken hoe fel mijn gezondheid verbeterd is.”
Diabetes en opvolging
Bovendien is Connie maar liefst 40 kilogram vermagerd. Door meer te bewegen, maar ook door haar voeding aan te passen. “Frietjes van de frituur heb ik geschrapt. Als ik zin heb in een tussendoortje, neem ik veel sneller een stuk fruit of rauwe groenten. Ik word opgevolgd door een diëtiste, die helpt mij daar ook bij.”
Verder gaat ze regelmatig op controle bij de huisarts en de endocrinoloog (specialist die onder andere mensen met diabetes behandelt) ziet haar elke 3 maanden. “Ik houd alles bij in een app, Glooko. Dat is een app die mensen met diabetes helpt om hun bloedglucosewaarden onder controle te houden. Ik houd mijn suikerwaarden, insuline, gewicht, lichaamsbeweging, voeding … bij op één plek. En zo kunnen de dokters mij eigenlijk dagelijks opvolgen.”
“En ik laat me bijstaan door een psycholoog”, aldus Connie. “Die zie ik maandelijks, om te vermijden dat ik emotionele eetbuien krijg. Dat is iets waar ik vroeger al eens last van had.”
Niet meer in het zwarte gat vallen
Connie straalt en geniet weer van het leven. Dat was lange tijd niet het geval. “Ik voel me echt goed. Ook mijn collega’s zeggen dat ik veel gelukkiger en optimistischer ben. Door het wandelen kreeg ik er een aantal vrienden bij. En in de wandelclub ontmoette ik mijn partner. Ik heb zin om zaken in handen te nemen. Nieuwe dingen te proberen ook. Zo start ik binnenkort een taalcursus.”
Hoe ze zichzelf motiveert om te blijven wandelen en een gezonde levensstijl aan te houden? “Simpel, mijn gezondheid wordt er beter van. Ik wil niet opnieuw meer insuline moeten spuiten, ik wil niet opnieuw moeten puffen voor mijn astma.”
“Ik wil ook niet weer in het zwarte gat vallen waaruit ik ben gekropen. Alleen zijn en tussen 4 muren zitten is zo gevaarlijk. De eenzaamheid grijpt je. Als je gaat wandelen, kom je altijd iemand tegen. Je kan makkelijk een babbeltje slaan, zeker als je in groep bent. Het zijn vaak details, maar die hebben enorm grote en positieve effecten”, besluit Connie.