Na een val van haar paard veranderde de wereld van Kim (32) compleet. Ze raakte verlamd aan haar benen en kwam in een rolstoel terecht. Ze pikt de draad van haar leven weer op, al is dat niet altijd makkelijk.
Verlamming
17 april 2022: Kim wil haar paard Sagar op de trailer laden. Maar ze valt. Daardoor schrikt Sagar en slaat hij op hol. Omdat Kims hand verstrikt zit in het touw waarmee ze hem vasthoudt, wordt ze meegesleurd. Als een lappenpop wordt ze tegen een omheining en een betonnen wegversperring gegooid.
“Ik liep een dwarslaesie (letsel aan het ruggenmerg of de zenuwbanen in het wervelkanaal) op, waardoor mijn benen volledig verlamd zijn. En die verlamming is voor altijd”, vertelt Kim. “Ik lag 2 maanden in het ziekenhuis en moest 3 maanden revalideren.”
Herstellen van een dwarslaesie?
Als de jonge vrouw te horen krijgt dat ze de rest van haar leven in een rolstoel moet doorbrengen, stort haar wereld in. “Ik had een partner, ik hield van joggen en paardrijden, ik ging regelmatig op stap met mijn vriendinnen. Dat is nu allemaal weg. Mijn relatie liep stuk. En ook al probeer ik nog zoveel mogelijk dingen te doen, het is toch anders.”
“Ik woon al jaren alleen, in een appartement op de 1ste verdieping. Maar dat kan je enkel met de trap bereiken, waardoor mijn papa of broer mij elke keer naar boven moeten brengen. Eens ik boven ben, kan ik niet meer weg.”
“Omdat dat niet zo praktisch is, verblijf ik nu een paar dagen per week bij mijn ouders, waar alles op de benedenverdieping is. Maar binnenkort verhuis ik. Want ik heb een nieuw, aangepast appartement gekocht.”
Kracht uit job
“Voor mijn ongeval was ik projectleider in een bouwbedrijf. Die job doe ik nog altijd. Met kleine aanpassingen, want ik kan niet meer elke werf bezoeken. Ik bleef ook werken toen ik in het ziekenhuis lag. Ik nam deel aan meetings als ik kon. Dat was voor mij een vlucht, een afleiding”, vertelt Kim.
“Mijn baas en collega’s zijn zeer begripvol en lief. Niemand betuttelt mij of behandelt mij anders. Ze kijken wel naar wat ik nog kan en als ik me niet goed voel, mag ik thuisblijven. Ik wacht op een aangepaste auto. Maar als ik ergens heen moet, staat er altijd iemand klaar. Ik ben hen daar ontzettend dankbaar voor. Want dankzij mijn job heb ik het gevoel dat ik nog meetel.”
“Dankzij mijn job heb ik het gevoel dat ik nog meetel”
Paardrijden met een handicap: grote aanpassing
“Ik rijd sinds kort ook weer op Sagar. Het is supermooi om te zien hoe hard hij zijn best doet. In het begin moest hij even wennen aan de nieuwe situatie, maar nu wil hij alleen maar knuffelen”, lacht Kim. ”
“Ik moet als ruiter helemaal van 0 beginnen, want ook paardrijden is nu totaal anders. Ik kan geen commando’s meer geven met mijn benen. Dus luistert Sagar naar mijn stem en voelt hij hoe ik mijn lichaam beweeg. Ik ben zo trots op hem.”
Niet bij neerleggen
“Het lastigste aan deze verandering is dat ik niet langer zelfstandig ben”, aldus Kim. “De ene dag kan ik daar beter mee om dan de andere. Ik heb het elke seconde moeilijk met wat mij is overkomen. Maar als ik werk of bezig ben met Sagar, kan ik dat beter verstoppen dan op andere momenten.”
“Ik heb het elke seconde moeilijk met wat mij is overkomen”
“Ik had altijd een heel fel en sterk karakter. Dat is weg. Ik geloof niet dat ik mij hier ooit kan bij neerleggen. Ik heb ook niet het gevoel dat ik iets positiefs uit dit ongeval kan halen.”
“Misschien weet ik nu alleen nóg beter wie mijn echte vrienden zijn. Ik zie hoe ver mijn familie en mijn vriendinnen willen gaan voor mij. Dan besef ik dat ik toch íets goed moet gedaan hebben om door zulke fantastische mensen omringd te worden. Zij zijn de reden waarom ik mezelf erdoor sleur.”