Siegrid (48) kreeg begin 2024 de diagnose borstkanker. Gedurende haar behandeling ervaarde ze extreme vermoeidheid, een veelvoorkomende bijwerking tijdens en na kanker. Ze vertelt hoe die vermoeidheid haar leven nog altijd beïnvloedt.
“In december 2023 onderging ik een mammografie (röntgenfoto van de borst),” vertelt Siegrid. “Het was een routineonderzoek, maar de arts merkte iets verdachts op. Na een punctie in januari kwam het slechte nieuws: ik had een kwaadaardige tumor.”
De diagnose kwam erg onverwacht. “Het was een mokerslag. Mijn leven flitste aan me voorbij. Ik dacht aan mijn man en onze kinderen. Ik was ook meteen heel bang voor de behandeling en het haarverlies door mogelijke chemotherapie.”
Kort na de diagnose onderging Siegrid een borstsparende operatie om de tumor te verwijderen. Daarna stelde haar arts het verdere behandelplan op. “Ik kreeg bestraling en hormoontherapie. Omdat de tumor klein genoeg was en er geen uitzaaiingen waren, hoefde ik geen chemotherapie te ondergaan. Dat was een enorme opluchting.”
Strijd tegen vermoeidheid
Siegrid had na de ingreep enkele weken om te herstellen. “Die waren nodig om mezelf en mijn lichaam te kunnen klaarstomen voor de bestraling. Toen die startte, voelde ik de moeheid in alle hevigheid opkomen”.
Al in de 1ste week van de bestraling dook extreme vermoeidheid op. “Ik kon niets meer. Het was een vermoeidheid die ik nooit eerder had gevoeld, en die ook totaal anders was dan de moeheid die je voelt na een drukke dag”, weet Siegrid.
Het bestralingsschema voorzag 15 dagen, verspreid over 3 weken. “Elke dag ging ik naar het ziekenhuis, onderging ik de behandeling en moest ik weer proberen te herstellen. Maar de vermoeidheid bouwde op. Na de 3de week was ik compleet uitgeput. Ik herinner me dat ik na de behandeling naar zee ging om te ontspannen en uit te rusten, maar ik kon amper één kilometer wandelen. Dat was zo confronterend.”
Door oncorevalidatie en voldoende beweging voelde ik elke dag verbetering
Fysieke en mentale impact
De vermoeidheid was niet alleen fysiek, maar ook mentaal. “Tijdens de behandeling leefde ik op automatische piloot. Ik was heel moe en had weinig ruimte in mijn hoofd voor de buitenwereld. Ik had er echt geen nood aan.”
Dat de impact van kanker enorm is, ervaarde Siegrid: “Je ondergaat veel emoties en je verliest de controle over je eigen lichaam en leven. Je gaat in overlevingsmodus. En dat is mentaal zwaar en vermoeiend.”
Gelukkig kreeg ze veel steun. “Mijn omgeving was ontzettend begripvol en attent. Mensen stuurden me bloemen, brachten eten, stuurden me berichtjes. Ziek zijn is een eenzaam en vermoeiend proces. De steun en het contact is nodig om ermee om te gaan. Het is een voordeel dat contact nu ook online kan.”
Op zoek naar hulp en herstel
Ondanks de mentale en fysieke vermoeidheid bleef Siegrid vastberaden om snel te herstellen. “Ik hoorde via een tv-programma over oncorevalidatie, een specifiek revalidatieprogramma voor mensen die herstellen van kanker”, legt ze uit.
“Mijn arts had er nog niet over verteld, dus zocht ik zelf meer informatie op. Mijn ziekenhuis bleek die revalidatie aan te bieden en ik kon beginnen.”
Een maand na het einde van haar bestraling startte ze met de oncorevalidatie. “In het begin kon ik bijna niets”, zucht ze. “Een jaar vóór de kankerdiagnose was ik beginnen sporten, maar plots was mijn lichaam helemaal terug naar af. Door te blijven bewegen voelde ik wel elke dag verbetering. Dat gaf me hoop. Op korte tijd nam de vermoeidheid ook af.”
Naast de oncorevalidatie startte Siegrid met stretchyoga, die haar lichaam hielp om te herstellen. Yoga richt zich op meerdere aspecten, zoals het mentale, fysieke en spirituele. Stretchyoga legt daarnaast nog wat meer focus op het fysieke aspect: het rekken en strekken van de spieren om je lenigheid te bevorderen. “Ik vind sporten of yoga niet echt leuk. Maar ik voelde hoe mijn lichaam had afgezien en het stretchen en bewegen gaf een soort verlichting.”
Door hulp te accepteren, krijg je de ruimte om je te focussen op wat echt belangrijk is: je gezondheid en herstel
Terug aan het werk
Na een lange periode van afwezigheid begon Siegrid weer met werken. “Ik werk nu 12 uur per week en dat is voorlopig genoeg. Ik bouw rustig op en kijk hoe mijn lichaam reageert,” knikt ze.
Voor ze haar werk hervatte, deed Siegrid een beroep op een jobcoach van Rentree. “Ik had veel vragen en onzekerheden voor ik opnieuw begon te werken”, zegt ze.
“Via een vriendin hoorde ik over Rentree. Die dienst geeft mensen met kanker gratis de nodige ondersteuning bij hun werkhervatting, in welke vorm dan ook. Mijn jobcoach helpt me mijn grenzen te bewaken en de balans te bewaren tussen werk en herstel.”
Hulp accepteren
Toch vond ze het niet makkelijk om hulp te accepteren. Daarom wil ze andere mensen met kanker net aanraden om dat net wél te doen. “Aanvaard hulp van je familie, vrienden en externe diensten”, benadrukt ze.
“Het is oké om niet alles zelf te kunnen doen. We hebben vaak het gevoel dat we sterk moeten zijn en alles zelf moeten oplossen, maar dat is niet nodig. Door hulp te accepteren, krijg je de ruimte om je te focussen op wat echt belangrijk is: je gezondheid en je herstel.”
Vandaag voelt Siegrid zich fysiek al een stuk beter, maar ze voelt dat ze nog altijd botst op grenzen. “Het leven gaat door, maar het herstel ook. Rechtveren vraagt tijd en gaat met ups en downs. Soms zijn we te gretig en willen we meteen starten daar waar we geëindigd zijn. Maar spijtig genoeg is dat niet de realiteit.”