Zwangerschapsverlies is ook een immens verdriet voor een papa. Sil (30) is papa van Anna (4) en Bas (1). Maar hij heeft samen met zijn vrouw Charlot (30) ook 5 vlinderkindjes – kindjes die stierven voor de bevalling. “Mensen staan er niet bij stil dat ik als papa óók mijn kinderen verloren ben.”
“Het begon met onze grote kinderwens,” vertelt Sil. “Maar zwanger worden ging niet zo vlot.” Na onderzoek bleek dat hij en Charlot niet natuurlijk zwanger konden worden.
Weken vol verwachting en onzekerheid
“Gelukkig hadden we allebei vruchtbaarheidsproblemen. Ik mag er niet aan denken dat het probleem bij slechts 1 van ons lag. We zouden het elkaar niet verwijten, maar je zou het jezelf toch kwalijk nemen.”
Het koppel startte de zware, onzekere weg van een vruchtbaarheidsbehandeling. “Het waren weken vol verwachting, onzekerheid en wachten. Toen Charlot na de 2de poging zwanger was, was ik dolgelukkig. Ik zag het al voor me: 9 maanden later zouden we trotse ouders zijn met een baby in onze armen.”
Gefocust op mijn eigen verdriet
Maar toen het koppel naar de gynaecoloog ging voor een echo, kregen ze slecht nieuws. Een zucht, gevolgd door ‘sorry, het hartje klopt niet meer’. Halverwege de lange ziekenhuisgang stortte Sil in.
“Ik was vooral gefocust op mijn eigen verdriet. Pas de volgende dag zag ik het verdriet van mijn vrouw”
“De wandeling naar onze auto was 1 van de zwaarste van mijn leven. Ik huilde. Ik was kwaad op de wereld. Die dag was ik vooral gefocust op mijn eigen verdriet. Pas de volgende dag zag ik het verdriet van mijn vrouw. We hielpen elkaar erdoor.”
Nog een zwangerschapsverlies
Na het 1ste zwangerschapsverlies volgde een gezond meisje, Anna. Charlot en Sil waren zo blij. Na een jaar van intens genot begonnen ze aan een 2de kindje te denken. Maar ook toen liep het mis. Na 2 bloedingen verloren ze opnieuw hun kindje. “Op dat moment probeerde ik zo goed mogelijk voor Charlot te zorgen”, vertelt Sil.
“Na ons 1ste zwangerschapsverlies zocht ik nooit meer echt naar mijn eigen verdriet. Het was die miskraam die er bij mij het meeste had ingehakt. Bij de volgende miskramen had ik het gevoel dat Charlot er meer onder leed. Zij huilde en was boos op de wereld. Genoeg voor ons allebei.”
Vrouwending
Sil voelde zich tijdens het hele traject erg nutteloos. “Iedereen praat alsmaar met Charlot over het verlies van haar kindje. Telkens als ik erover praat, voelen mensen zich ongemakkelijk. Maar ik ben als papa evengoed mijn kindjes verloren.”
In de wachtkamer bij de dienst fertiliteit hangt ook een bizarre sfeer, herinnert Sil zich. “Allemaal vrouwen bij elkaar en iedereen weet wat er aan de hand is. Mannen zie je daar weinig. Zelf ging ik elke keer mee, als ik kon. Maar ik moest altijd vragen naar een doktersbriefje. Waarom geven gynaecologen dat niet standaard mee, ook aan de vader?”
Masturbatorium
“Ik kon weinig doen, behalve dan die keer in het masturbatorium”, weet Sil. “Wat een woord ook. Het is een kamer naast het labo. Met een ligzetel, tafel en wastafel. En een aantal versleten Playboy-magazines. Alles verlicht door een ‘gezellige’, felle TL-lamp.”
“Daar was het aan mij om ‘mijn deel’ te doen. Dat was ook het enige wat ik kon doen. De rest was voor Charlot. Wat had ik het graag van haar overgenomen. Wat had ik graag het vruchtje veilig in mijn lichaam gehouden.”
Opnieuw doen? Ja!
Vandaag heeft Sil 2 fantastische kinderen. “Ze zijn perfect zoals ze zijn,” zegt Sil. “Soms vraag ik me af of dit ook een ander kind had kunnen zijn. Vreemde vragen, maar toch zitten ze in je hoofd.”
Maar als hij terugkijkt op die 5 intense jaren, zou hij het allemaal opnieuw doen. “Zonder twijfel. Ik zou al mijn verdriet, schuldgevoel en tijd opnieuw op het offerblok van het ziekenhuis leggen.”