Gunther Ritsmans (42) kreeg een herseninfarct tijdens een sportevent waar hij in april 2017 aan deelnam. De reactie van aanwezige collega’s en medisch personeel redde zijn leven. “De snelheid waarmee ik geholpen ben, heeft een grote invloed gehad op mijn herstelproces. De eerste uren na een beroerte zijn namelijk levensbepalend.”
Opnieuw aan het werk
Sinds enkele maanden is Gunther opnieuw deeltijds aan het werk als accountmanager. “Gedeeltelijke werkhervatting heet dat, arbeidstijd die geleidelijk wordt opgebouwd. Het was vreemd om na al die maanden opnieuw op het werk te verschijnen en in mijn oude dagelijkse ritme te rollen, maar het doet ook deugd om te beseffen dat het kan. Want ik realiseer me maar al te goed dat ik door het oog van de naald gekropen ben.”
Doorgedreven revalidatie
Gunthers kleine hersenen werden geraakt, de plaats waar de functies evenwicht en spraak zich bevinden. In de eerste weken na het ongeval waren dat dan ook de 2 zaken waar hij het meest moeite mee had. “Ik verbleef enkele weken in Revalidatiecentrum Pellenberg van UZ Leuven, waar ik intensief trainde op mijn evenwicht en spraakvermogen. Daar kwam ook veel sport bij kijken, wat voor een sportieve mens als ik wel fijn was.”
Naast fysieke trainingen kreeg Gunther ook psychologische begeleiding in het revalidatiecentrum. Want van het ene moment op het andere uit je eigen leven gekeild worden, is niet min om te verwerken. “Ik had mijn vrouw en kinderen, familie en vrienden die me steunden en motiveerden tijdens mijn revalidatie. Maar zo’n hecht sociaal netwerk is niet iedereen gegeven. Zonder de juiste begeleiding wordt het een slopend proces dat niet zelden tot depressies leidt.”
De 2de kans
Gunther heeft het geluk gehad de draad bijna volledig opnieuw te kunnen oppikken na zijn ongeval. Is alles dan weer als voorheen? “Nee, natuurlijk niet. Zo’n incident heeft een immense impact op je leven, ook al ben je goed hersteld. Ik kreeg een nieuwe start in het leven en wilde die zo goed mogelijk aanvatten. Zo maak ik nu meer tijd voor mezelf en om te sporten."
"Maar ik ga ook gedisciplineerder om met mijn energie. Een gezonde mens laadt zijn batterijen volledig op tijdens zijn slaap, maar bij een NAH-patiënt (iemand die een niet-aangeboren hersenletsel heeft) lukt dat niet meer voor 100 %. Da’s ook de reden waarom ik deeltijds weer aan de slag gegaan ben, want mijn job vergt veel hersencapaciteit."
"Maar ik ben blij dat het kan, want voor sommige mensen is het onmogelijk om hun werk na een beroerte te hervatten. Ik zeg soms echt letterlijk ‘dank u’ tijdens het fietsen naar mijn werk, voor de nieuwe kans die ik in mijn leven heb gekregen.”