Ongeveer 30 pogingen tot zelfdoding per dag in Vlaanderen: de cijfers zijn hard. Ook Lore zag ooit geen andere uitweg meer dan uit het leven stappen. Ooit, want 10 jaar later hebben de hoop en de zin in de toekomst het roer overgenomen.
De ultieme trigger
Lore Vonck (28) is open over suïcidegedachten (denken aan zelfdoding). En ze staat dagelijks mensen bij die iemand verloren aan zelfdoding. Een schril contrast met 10 jaar geleden.
“Ik kampte al met PTSS (posttraumatisch stresssyndroom). Toen brak mijn vriend met me via sms, de ultieme trigger. Alsof mijn laatste stukje perspectief wegviel”, herinnert ze zich. “Ik rondde het middelbaar af. Iedereen had grote plannen, behalve ik.”
Problemen binnen 4 muren houden
Lore zakt weg. “Ik wilde er niet meer zijn. Tijd kroop tergend traag voorbij. Niks leek of voelde leuk, ik zag geen toekomst. Ik wilde constant slapen. En ik was ervan overtuigd dat mijn ouders beter af waren zonder mij. Ik weg, betekende ook dat hun problemen weg zouden zijn.”
Als je donkere gedachten hebt, wordt de tunnel erg nauw. ‘Het zal wel beteren’ ... helpt weinig. “Je voelt dat absoluut níet. Ik sprak mijn suïcidegedachten uit tegen mijn ouders. ‘Als je me graag ziet, help je me erbij’, zei ik zelfs. Maar in ons typisch Vlaamse gezin bleven ‘problemen’ binnen de 4 muren.”
“Ik blijf hopen. Puur omdat ik het ooit zo gemist heb”
Let op met wat je zegt bij suïcidegedachten
Tot Lore in 2010 een suïdepoging onderneemt. Die ze overleeft. “Ik schaamde me kapot. Zelfs dat kon ik niet ... Ik werd gedwongen opgenomen. Terecht, al was dat een 2de trauma. Een jong, depressief meisje tussen mensen met allerlei problematieken: ik zat er allesbehalve op m’n plaats.”
Het schuldgevoel is bovendien torenhoog. “‘Wat ik mijn ouders aandeed!’, werd me ingepeperd. Alsof ik dat niet wist. Mijn papa kreeg last van zijn hart, ik zág wat het met hem deed. Daarom: let op met wat je zegt tegen iemand met suïdideneigingen! Vel geen oordeel, geef geen advies. Maar luister en erken de gevoelens.
Meerwaarde zijn voor mensen
Na haar opname toont Lore tonnen vechtlust. “Ik vond een nieuw doel: niemand meer laten voelen wat ik ooit voelde. Ik paste mijn studies aan en ging aan de slag bij Werkgroep Verder, dat nabestaanden na zelfdoding helpt. Ik blijf me verder specialiseren daarin.”
“Ik vond een passie, een drive. De overleden persoon breng je niet terug, maar je kan wel zorgen voor steun en middelen om met het verlies om te gaan. Op die manier een meerwaarde zijn voor mensen doet mij deugd”, knikt ze.
“Ervaringsdeskundigheid wordt te weinig gezien als een nuttige aanvulling in de zorgsector”
Gigantisch lichtpunt
Het is meer dan een job voor Lore. Maar roept het geen nare herinneringen op? “Soms is het zwaar. Nabestaanden vertellen vaak veel details, maar ik focus me op wat ze nodig hebben in hun rouwproces. Ik heb niet het gevoel dat het me weer in de put kan duwen. Mensen helpen houdt me net weg van dat vreselijke gat.”
Dé vraag dan: is ze gelukkig? “Na 6 maanden op de hogeschool voelde ik me oké. Een gigantisch lichtpunt, dat was zó lang geleden. Stap per stap kwam het geluk. Dingen waarvan ik dacht dat ze nooit zouden komen, zijn er. En ik blijf hopen. Puur omdat ik het ooit zo gemist heb.”
Taboe rond zelfdoding doorbreken
En 1 doel blijft Lore nastreven: het taboe rond zelfdoding en suïcidegedachten wegwerken. “Het taboe op psychische problemen zit ingebakken in onze samenleving. Op de vraag hoe het gaat, antwoord je ‘ça va’. En toch ... 30 (!) suïcidepogingen per dag in Vlaanderen. Waarom blijft iedereen zo stil?”, zegt ze heftig. “Ga langs bij mensen. Doe niet alsof je ze niet ziet.”
“Ervaringsdeskundigheid wordt ook nog te weinig gezien als een nuttige aanvulling in de zorgsector. Iemand die het meemaakte, wéét ook hoe je uit het dal klimt. Dat kan het verschil maken.”