Jente (36), papa van 2 kinderen, ging door een moeilijke periode. Zijn wereld stond op zijn kop toen hij onverwacht een scheiding doormaakte. “Mijn houvast was plots weg. Dan kan je 2 dingen doen: je kropt alles op of je praat.”
Jente koos ervoor om te praten, al was dat niet evident. “Ik ben geen grote ‘babbelaar’ en in mijn omgeving komt dat soort gesprekken niet zo makkelijk”, vertelt hij.
“Bij een scheiding zijn de mensen rond jou altijd op de een of andere manier betrokken. Er zit veel emotie rond. Dus zocht ik hulp bij iemand die er volledig buiten stond.”
Hulp bij omgaan met emoties
“De breuk met mijn partner kwam onverwacht. Ik lag helemaal in de knoop. Ik was mijn vaste anker na al die jaren kwijt, waardoor ik twijfelde aan mezelf en me afvroeg wat ik fout had gedaan.”
“Fysiek knaagde het ook. Ik had nooit eerder problemen met slapen, maar plots lag ik geregeld wakker. Mijn concentratie overdag werd minder en ik had af en toe een snipperdag – waarop ik echt niets deed – nodig om te bekomen.”
“Tegelijk zat ik met woede, terwijl ik haast nooit boos word. De oorzaak van die kwaadheid was verdriet, onzekerheid en onmacht. Maar ik was vooral geen fijne versie meer van mezelf. Ik had hulp nodig om met al die emoties om te gaan en kwam zo uit bij individuele therapie.”
Nieuw normaal
“Praten met een psycholoog doe ik niet voor een snelle oplossing. Ik zoek ook geen kant-en-klare antwoorden. Een therapiesessie leidt niet altijd tot een wereldschokkend inzicht of een super blij gevoel, maar mijn psycholoog helpt me om anders te kijken naar de situatie.”
“Ik zag in dat mijn gevoelens er mogen zijn. Alleen moest ik leren om ze op een juiste manier uit te drukken en ermee te leven. Het is een cliché, maar ik moest een nieuw normaal creëren, een nieuw ritme vinden. Therapie hielp en helpt me nog altijd daarbij”, weet Jente.
“Ik heb aanvaard dat ik niet terug kan of moet naar hoe het ooit was”
Therapie helpt aanvaarden
“Psychotherapie houdt een goede spiegel voor, waardoor ik alles wat leerde aanvaarden. Dat is het belangrijkste in een proces van praten. Ik heb aanvaard dat ik niet terug kan of moet naar hoe het ooit was.”
“Bij een trauma of probleem is je eerste reflex vaak dat je de situatie wil omkeren. Ik wilde de brokken lijmen, zeker voor mijn kinderen. Maar ik weet door de gesprekken met mijn therapeut dat ik het niet per se moet goedmaken.”
“Ik kan veel beter mijn grenzen aangeven. En ik durf het te zeggen als het even wat minder gaat. Als mensen vragen of alles goed gaat, zeg ik ook eerlijk ‘neen’ als ik me op dat moment slecht voel. Kortom, de brokken in het leven zijn ook oké. Er kan iets sterkers of mooiers uit groeien.”
Psychologische hulp als bouwsteen
“Mijn traject loopt nog. Minder intensief nu alles rond en in mij is gekalmeerd, maar het blijft een goede steun. Ik check om de 2 maanden nog eens in.”
“Ik merk dat er nog altijd momenten zijn waarop ik het moeilijker krijg. Dat is vooral als ik zie dat mijn kinderen ergens last mee hebben. Ik wil hen zoveel mogelijk beschermen, maar dat lukt niet altijd.”
“De ‘eerste keren’ zijn nog wat slikken. De eerste keer een verjaardag vieren, Sinterklaas, Kerstmis … sinds de scheiding komen die momenten harder aan. Maar stilaan verdwijnen de triggers. En psychologische hulp was een belangrijke bouwsteen in het hele aanvaardingsproces.”
“Hoe meer we praten over psychische problemen, hoe normaler ze worden”
Durf te praten
Jente is open over het feit dat hij hulp zocht bij een psycholoog. “Ik maakte er nooit een geheim van. En ik merk dat mensen nu wél durven praten of polsen naar advies bij psychische problemen. Terwijl ik er vroeger nooit vragen over kreeg”, herinnert Jente zich.
“Het taboe rond psychische kwetsbaarheid neemt af, maar is nog lang niet verdwenen. De schaamte moet weg. Hoe meer we (erover) praten, hoe normaler het wordt. Waarom zou je niet praten? Baat het niet, dan schaadt het niet. En trouwens: meestal baat het wel!”
