Jennifer (34) leed 2 keer zwangerschapsverlies. 2 keer stierf haar kindje niet in haar buik, maar kort na de geboorte. Zowel haar dochtertje June als haar zoontje Cas kwamen te vroeg, maar levend ter wereld. Ze overleden na de bevalling. “Telkens had ik het gevoel dat mijn lichaam het opgaf.”
Jennifer was 21 weken ver in haar 1ste zwangerschap toen ze een korte steek voelde. “Alsof ik een prikje kreeg. Verder deed het geen pijn, maar voor de zekerheid ging ik toch naar het ziekenhuis in Leuven”, vertelt ze.
“Toen ik daar aankwam, was de pijn onhoudbaar geworden. Ik ging op het toilet zitten, omdat ik niet in de wachtzaal tussen andere zwangere vrouwen wilde zitten. Eens ik bij de gynaecoloog zat, wilde die meteen een echo nemen. Toen brak mijn water. ‘Dit is níet goed’, zei ze.”
Zwangerschapsverlies was brute pech
De dokters konden niets meer doen. Jennifer moest bevallen. “Ik dacht eerst: ‘doe gewoon iets, stop daar weer water bij.’ Dat klinkt stom, maar ik hoorde de hartslag van mijn kindje hé. Mijn mama was bij mij als ik het nieuws vernam. Mijn man Ken kon gelukkig nog op tijd zijn voor de bevalling later die dag.”
“Mijn dochtertje was net te jong, de dokters konden haar niet helpen. Toen we vroegen hoe het kwam dat ze zo prematuur was, kregen we te horen dat het brute pech was. Mijn baarmoederhals was blijkbaar niet sterk genoeg. Later bleek dat adenomyose (een goedaardig gezwel) de oorzaak was.”
“Maar dat wisten we toen nog niet. Ook niet bij de zwangerschap van mijn zoontje in 2017. Toen besloten de dokters om een cerclage (soort bandje dat de baarmoedermond ondersteunt of vernauwt om de kans op een vroeggeboorte te verkleinen) te zetten om mijn baarmoederhals te versterken. Ik mocht weer doen wat ik wilde, mijn baby zat veilig.”
Zwangerschapsverlies, maar helemaal anders
Maar toen Jennifer net geen 24 weken zwanger was, liep het opnieuw mis. “Ik had geen pijn, maar ik voelde gewoon dat er iets niet klopte. In het ziekenhuis wees onderzoek op niet speciaals, alles leek in orde. Maar door mijn eerdere zwangerschapsverlies besloten ze om me toch daar te houden.”
“Niet veel later werd ik naar het UZ Leuven gebracht, want alles wees erop dat de baby er zou aankomen. Ik kreeg weeënremmers, maar een dag later brak mijn water en amper 10 minuten later was Cas er.”
Jennifers kindje moest een hartoperatie ondergaan. Nadien werd hij geopereerd aan de darmen en liep hij een bacterie op. “Een maand na zijn geboorte moesten we de vreselijke beslissing nemen om hem te laten gaan. We wilden vooral dat hij geen pijn had. Opnieuw een zwangerschapsverlies, maar op een heel andere manier. Want Cas heeft geleefd, we hebben hem ontmoet.”
Zwangere vrouwen mijden
2 kindjes verliezen in minder dan 3 jaar was een zware klap voor Jennifer en haar man. “Toch kan ik zeggen dat ik nu gelukkig ben. Ik heb het deels verwerkt. Net na het verlies overleef je gewoon, niets meer of minder. Meteen na de dood van June was het Kerstmis. Ik zette mijn verstand op 0 en liet het kerstfeest thuis gewoon doorgaan.”
“Aanvankelijk dacht ik ook niet dat ik ooit weer gelukkig zou zijn. Weer normaal leven, ja. Maar gelukkig? Dat kan je je niet inbeelden op dat moment. Tegelijk wilde ik niet dat anderen daarom ongelukkig moesten rondlopen of niet mochten leven en lachen.”
“Het hielp om bij mijn familie te zijn, vooral bij mijn metekindje. Maar zwangere vrouwen of mensen met baby’s meed ik als de pest. En als mensen aankondigden dat ze een kindje hadden gekregen, kon ik niet blij zijn. Kregen we een geboortekaartje, dan deed ik het niet eens open.”
“Zwangere vrouwen meed ik als de pest”
Gedachten verzetten op reis
Omgaan met het verlies was bij het overlijden van haar zoontje anders, merkte Jennifer. “Cas is er een maand geweest hé. Mijn man en ik leefden een maand op de afdeling neonatologie. Ik ging enkel naar huis om te slapen.”
“Toen Cas stierf, wilde ik weg. Ver weg van hier. Ik had Cas verteld over wilde dieren en dus besliste ik naar Zuid-Afrika op vakantie te gaan. Mijn man had door dat ik het meende en gewoon zou vertrekken, dus hij ging mee.” (glimlacht)
“Ik denk dat ik de realiteit toen wilde ontlopen. Onze reis was uitgestippeld, dus daar hoefden we aan niets meer te denken. Alleen maar doen wat gepland was. Die reis heeft me enorm geholpen.”
“Ik moest weg op reis, om de realiteit gewoon even te ontlopen”
Praten om zwangerschapsverlies te plaatsen
Jennifer vond voor zichzelf een manier om het verlies van haar kindjes te plaatsen. Maar hoe zij omgaat met het verdriet verschilt enorm van hoe haar man het verlies verwerkt. “Ik moet kunnen praten. Ja, soms ween ik dan, maar dat is dan maar zo. Mijn man zegt geen woord over onze kindjes. Toen niet, maar nu ook niet. Hij praat er nooit over.”
“Toch werkt dat voor ons. We hebben een stilzwijgende afspraak. Ik mag er tegen hem zoveel over praten als ik wil. Ik kan mijn hart luchten, zolang ik geen antwoord verwacht. Ik stel ook geen vragen. Hij verwerkt het op zijn eigen, stille manier.”
“We probeerden allebei zo snel mogelijk de draad weer op te pikken. We kwamen buiten, gingen weg met vrienden … We hadden ook enorm veel steun van onze familie. We komen allebei uit een hecht gezin. Onze familie hielp ons, zonder dat we de vraag hoefden te stellen. Ze waren er echt voor ons.”
Afscheid nemen
Afscheid nemen van June en Cas was een belangrijk onderdeel van Jennifers verwerkingsproces. “Mijn 2 kindjes zijn letterlijk in mijn armen gestorven. En ze zijn allebei begraven. June ligt op de sterretjesweide in Leuven. Cas rust op het kinderkerkhof in Leuven.”
“In het begin ging ik wekelijks langs bij Cas. Ik had er nood aan. Toen ik zwanger was van ons zoontje Stan (nu 2,5 jaar) en moest platliggen, ging mijn mama naar het kerkhof. Vandaag ga ik nog af en toe langs. Ik praat dan tegen hem, vertel wat er allemaal is gebeurd. En soms gaat Stan mee.”
Blijven praten over June en Cas
“Ik spreek tegen Stan over zijn broer en zus. Geen concrete verhalen natuurlijk, maar hij weet dat ze er zijn. Zo van ‘amai, moesten je broer en je zus jou nu eens zien, zeg’. June en Cas horen bij ons gezin. Op het geboortekaartje van Stan staan ze erbij. In de tekening en in de tekst als grote broer en zus. En als we een kerstkaartje uitsturen, staan hun namen erop.”
“Als we een kerstkaartje uitsturen, staan de namen van June en Cas er ook op”
Jennifer blijft ook tegen anderen praten over haar kindjes. “Bij een zwangerschapsverlies of als er een kindje sterft, wordt er na een tijdje niet meer over gebabbeld. Want het is intussen toch al ‘zo lang geleden’. Net daarom stop ik niet met praten over June en Cas. Ik zwijg ze niet dood. Ik vind het bijvoorbeeld ook heel erg dat June niet erkend is, omdat ze te jong was.”
Herinneringen aan de kindjes
Niet alleen in haar hart, maar ook in Jennifers huis zijn haar eerste 2 kindjes aanwezig. “Het personeel van de materniteit van het Heilig Hartziekenhuis in Leuven was geweldig. Van June hebben ze een voet- en handafdruk gemaakt. Daar ben ik hen zo dankbaar voor, want dat is de enige herinnering die we hebben. Voor Cas kregen we een koesterkoffer, met al zijn spulletjes. En een fotoreportage van Boven de Wolken.”
“In onze woonkamer hangt een kader met echofoto’s van June en Cas en het minimutsje en de hand- en voetafdruk van June. De herinnering aan June en Cas hangen ook in onze slaapkamer. Die van Cas is een grote ‘S’ uit een krantenartikel. De ‘S’ van Superman, met de uitleg wie die held is. Daar had ik bijgeschreven voor Cas dat hij Superman was. Dat hing op zijn kamertje in het ziekenhuis.”
“De enige foto’s die we hebben van June en Cas hangen ook in onze slaapkamer. Het doodsprentje van mijn zoontje staat nog altijd beneden in de gang. Het staat er gewoon, samen met zijn mutsje en een klein tutje. Pas op, dat is ook de plek waar ik mijn sleutels neergooi als ik binnenkom hoor. Dat lijkt een rommelig plaatsje. Maar het kan niet weg.”
“Het doodsprentje van mijn zoontje staat nog altijd beneden in de gang”
Blijf wie je bent
Jennifer blijft ondanks het grote verlies dat ze meemaakte vooral een positief persoon. Toen ze zwanger was van haar zoontje Stan moest ze maar liefst 10 weken in het ziekenhuis blijven. En vandaag proberen zij en haar man opnieuw zwanger te geraken.
“Ik zet mij ook vrijwillig in voor vzw Eleonore. Dat is een organisatie die hulp biedt aan mensen die een kindje verloren hebben. Je voorziet hen bijvoorbeeld een week van eten. Er verschijnt dan een berichtje in de WhatsApp-groep: ‘regio Leuven, sterrenouders zoeken warme maaltijd’. En dan reageer je gewoon. Dan krijg je een pakket toegestuurd thuis, zelfs met potten en pannen, en je maakt een maaltijd. En voor de vzw Casa Magnolia maak ik elke dinsdag eten voor ouders met een kindje met een medisch probleem.”
Het is voor Jennifer deels een manier om haar verlies verder te verwerken. “Ik vind het belangrijk dat ieder voor zich kan bepalen wat nodig is. Als jij zin hebt om op vakantie te gaan, zoals ik, dan doe je dat. Het is niet omdat je vooruitgaat dat je geen verdriet hebt. Het is niet omdat je niet ligt te janken dat je het niet voelt. Je komt er pas uit als je kan zijn wie je bent.”